Pink Moon

Wat doe je wanneer iemand van wie je houdt je vertelt dat hij niet meer wil leven? Pink Moon volgt op geloofwaardige wijze de dynamiek rond dit emotionele proces.

De openingsscène van Pink Moon, het speelfilmdebuut van Floor van der Meulen dat op Tribeca een speciale juryvermelding kreeg in de categorie Best New Narrative Director, zet de toon. Iris (briljant gespeeld door Julia Akkermans) ligt voorover opgevouwen op een bank, het hoofd verstopt tussen de benen. Alsof ze er niet wil zijn, niet wil weten van de realiteit.

Die realiteit is dan ook hard: haar vader (Johan Leysen) vertelt haar en haar broer Ivan (Eelco Smits), aan de vooravond van zijn 75ste levensjaar, dat hij besloten heeft uit het leven te stappen. Niet omdat hij ondraaglijk lijdt – hoewel de dood van zijn vrouw de zin uit zijn bestaan heeft gehaald – maar omdat hij dat wil voorkomen.

Iris en Ivan moeten in het reine zien te komen met die beslissing, die impliciet inhoudt dat zij niet genoeg zijn om voor te blijven bestaan. De film focust op Iris en haar moeizame proces om tot acceptatie te komen. Waar haar broer en zijn vrouw met de praktische implicaties aan de slag gaan, probeert Iris alles wat mogelijk is, inclusief een filmgenieke ontvoering naar de besneeuwde bergen in Slovenië, om haar vader van zijn besluit af te brengen.

Het werpt de vraag op in hoeverre je aan degenen die je liefhebt eisen mag stellen. En nog heel veel andere vragen. Kun je iemand verplichten om verder te blijven leven voor jou? Is dat verwerpelijk? Mag je beslissen over je eigen einde, zelfs als je weet dat je daar anderen veel pijn mee doet? Wat is ondraaglijk lijden en hoe kun je dat objectief vaststellen? En moet je dat überhaupt willen?

Geen van deze vragen wordt expliciet gesteld en dat maakt de film sterk. De kracht zit in de stiltes, het zwijgen, het ongemak waarmee mensen met elkaar in ruimtes zijn. Iris die een onhandige dans maakt met haar vader, bij wie ze tijdelijk weer is ingetrokken; een niet zo subtiele poging om hem te laten voelen wat hij achter zal laten. De manier waarop ze achterin de auto zit bij haar broer en schoonzus, ingeklemd tussen twee kinderzitjes, als het kind dat ze emotioneel nog is. Ze kan niet eens zelf het portier openen, want dat zit op het kinderslot.

In diezelfde scène zit eerder een voorbeeld van de realistische dialogen waar de film sterk op leunt. De auto gaat net iets te hard over een verkeersdrempel, wat schoonzus Elisa­beth een precies verwijtend genoeg “Jezus” en broer Ivan een precies geïrriteerd genoeg “Sorry” ontlokt. Door die momenten geloof je wat je ziet en wat de personages zeggen, zelfs als het heel pijnlijk wordt.

De spirituele betekenis van Pink Moon – het verschijnsel van een supervolle maan in april – is die van loslaten, opnieuw beginnen, wedergeboorte. De (zelfverkozen) dood is het meest opportune en onvermijdelijke moment om daarmee bezig te zijn, met wellicht deze film, die overigens ook leunt op een ijzersterke score, als louterende handleiding.