Hiroshi Okuyama over My Sunshine

Het ingetogen My Sunshine verkent de subtiele emotionele connecties tussen twee jonge kunstschaatsers en hun ambitieuze coach. De jonge Japanse regisseur Hiroshi Okuyama putte uit eigen herinneringen voor zijn tedere coming-of-age-drama. “Als mannelijke kunstschaatser voelde ik me vaak alleen.”

In zijn jeugd bracht Hiroshi Okuyama (1996) als kunstschaatser veel tijd door op de ijsbaan. “Een sport waar ik eigenlijk niet zo goed in was”, grapt de Japanse regisseur in Cannes, waar zijn My Sunshine afgelopen jaar in de Quinzaine des cinéastes-sectie draaide. “Zeven jaar lang stond ik op het ijs, en keek ik met enige afgunst naar de andere jongetjes die een veel socialere sport beoefenden: ijshockey. Als mannelijke kunstschaatser voelde ik me daardoor vaak alleen.”

Dat ongemakkelijke gevoel heeft de nog jonge regisseur in zijn tweede speelfilm verwerkt, een teder coming-of-age-drama over Takuya, die de oversteek van ijshockey naar kunstschaatsen maakt en gefascineerd raakt door zijn nieuwe partner op het ijs, Sakura.

Coach Arakawa is een voormalig schaatstalent en ziet potentie in dit nieuwe duo, dat door hun sociale ongemak heen leert schaatsen en een steeds diepere band ontwikkelt. “Ik gaf de sport uiteindelijk op”, vertelt Okuyama. “Maar de herinneringen aan die tijd hebben een grote invloed gehad op de film die ik wilde maken.”

My Sunshine is een kleine film, met een compacte plot en een subtiele emotionele climax. “Zonder grote gebaren of uitgekauwde clichés”, benadrukt Okuyama, die zichzelf ziet als een nazaat van de prominente Japanse auteur van sociaal-realistische melodrama’s Hirokazu Kore-eda. “Het is ook geen sportfilm”, onderstreept de scenarist en regisseur meerdere keren. “Het is een film over intermenselijke relaties, vastgelegd vanuit het perspectief van kinderen die met een nieuwe blik naar de wereld om hen heen leren kijken.”

Overigens is Kore-eda niet de enige legendarische regisseur die Okuyama motiveerde om de camera op te pakken. “Ik was tijdens het Stockholm International Film Festival in de studio van Roy Andersson. Hij legde me zijn gehele creatieve proces uit en heeft me ontzettend veel geleerd over wat het betekent om een film te maken, van begin tot einde. Die ervaringen draag ik altijd met me mee.”

Okuyama verzorgde zelf ook de cinematografie van zijn ingetogen drama, dat vooral uitblinkt dankzij de milde, haast pastelachtige beelden van Japanse landschappen bedekt onder de sneeuw. “Cameravoering is alles voor mij”, aldus Okuyama. “Als de beelden kloppen, heb ik helemaal geen woorden nodig om het verhaal van de film over te brengen. Dat vraagt een specifieke blik op hoe je een film maakt. Ik schrijf bijvoorbeeld geen storyboards uit. Elke keer als ik de set weer betreed, laat ik me beïnvloeden door de manier waarop het licht invalt, de staat waarin de natuur erbij ligt, of de kleuren van de kostuums van de acteurs. Als ik dat allemaal tot me heb genomen, bepaal ik hoe ik mijn scènes van die dag wil draaien.”

Het geeft Okuyama meer vrijheid om al die rollen op de set zelf op zich te nemen. “Al levert het ook veel intern conflict op”, voegt hij eraan toe. “Soms gaat de cinematograaf in mij met de regisseur in gevecht. Dan moet ik prioriteiten stellen en moeilijke keuzes maken over wat belangrijker is, bijvoorbeeld het dilemma tussen een mooier shot of een strakkere spelregie. Dan bedenk ik me: wat het thema van mijn film het best onderstreept, is op dat moment het belangrijkst.”

Voor Okuyama gaat My Sunshine uiteindelijk over eenzaamheid, en over hoe je uit die kwetsbare positie kan groeien. “Mijn eigen verdriet van vroeger is de emotionele kern waar ik op terug kan vallen. Uiteindelijk ben ik ook uit die emotionele toestand gegroeid en heb ik mezelf leren ontwikkelen. Daarom hoop ik dat mensen met een zekere empathie naar deze kinderen leren kijken, net zoals je dat doet bij de geweldige films van Kore-eda.”

My Sunshine draait vanaf 6 maart 2025 in de bioscoop.