Prénom Carmen #29

Carmen Felix schrijft over genre, niche en mainstream.

Ja ik weet het, de bioscopen zijn weer open, hallelujah! En toch wil ik deze maand even een lans breken voor thuiskijken. Specifieker: doe als ik en leg jezelf een overbodige rewatch van alle Mission: Impossible-films op. Want er is niks dat meer voelt als een warme kruik en een fluffy fleecedeken als de gespannen onderkaak van Ethan Hunt en alle onnodige stunts die Tom Cruise per se zelf moest doen.

Dit is geen Star Wars-achtig verhaal met vermoeiende fantheorieën over de kijkvolgorde. Begin gewoon met deel 1 uit 1996 en eindig met Mission: Impossible Fallout uit 2018. Mission: Impossible 1 is een regelrechte Brian de Palma spionagethriller. Je ziet lekkere spionnen een beetje sexy doen op verschillende locaties in Europa (het mag wat kosten!), Jon Voight draagt een trenchcoat, er wordt flink wat afgehackt op zware laptops en het clowneske maskertrekken van Tom Cruise begint hier al vroeg. Leuk feitje: later zou Neerlands eigenste Ethan Hunt, Alberto Stegeman, het maskertrekken overnemen bij het confronteren van internetoplichters en pedofiele kappers.

Nu wordt het eventjes heel zwaar. Mission: Impossible 2 is dankzij/ondanks John Woo niet om aan te zien. Ik ga niet al teveel in op het plot maar Ethan Hunt is echt strontirritant in dit deel, draagt zo’n misselijke Oakley zonnebril waar je ziedend van wordt en is zich heel erg op aan het dringen bij Thandiwe Newton. Als kijker sta je de hele tijd op het punt om namens haar naar HR te stappen. En toch blijf je kijken.

Door naar deel 3. Er wordt weer aanstellerig veel over de wereld gevlogen—ondanks dat dit het jaar was van Al Gore’s An Inconvenient Truth—en de cast is fun (Keri Russell, Billy Crudup, Laurence Fishburne!). Denk: Duitsers, ontploffende hersenen, veel stoer gehack, dikke laptops, Philip Seymour Hoffman als stoute rotzak en een Kanye West-nummer genaamd ‘Impossible’ als officiële themasong. Echt een heel saai liedje helaas.

Oké, even door naar M:I Ghost Protocol. Inmiddels ga je je echt vragen of Tom Cruise geen vrienden heeft die zeggen: ‘Liefie, doe het niet’ als hij ze opgefokt vertelt dat ’ie voor z’n nieuwe film aan de zijkant van de Burj Khalifa wil hangen. Anyway, deze is fun. Inclusief dezelfde valse beschuldiging-trope als in deel 1: Hunt wordt ditkeer beschuldigd van een bomaanslag op het Kremlin (spoiler: hij was het niet).

In 2015 kwam Rogue Nation uit en was er weer een gigantisch team aan mensen dat ‘prima’ zei toen werd besloten dat Tom Cruise (wel in een full-body harnas) aan de buitenkant van een Airbus A400M moest worden geklemd. Waarom ook niet? De klad raakte er hier wel een beetje in voor mij. En toch ben ik als een hongerige straathond naar de Pathé gehinkt toen in 2018 M:I Fallout uitkwam. Já, het zat weer vol huurmoordenaars, races tegen de klokken, dolken in ruggen, verouderde gadgets en Ving Rhames die wéér heel weinig toevoegt aan het geheel—maar dat boeit me niks. Ik wil deel zeven. Meer comfort. Warme kruik. Nu.