Mission: Impossible 2

Vier jaar geleden kraakte Mission: Impossible geheel volgens plan wereldwijd bioscoopkassa’s. Ster en producent Tom Cruise keert dan ook terug als superspion Ethan Hunt, in een vervolg met een volgens hem onfeilbaar concept: ‘John Woo’s M:I-2‘. Toelichting overbodig, aldus Cruise, want Woo behoeft geen introductie meer. Helaas draait Woo nu op halve kracht.

De stortvloed aan recente filmversies van oude televisieseries is niet meer bij te benen. De artistieke bloedarmoede in Hollywood en de commerciële behoefte aan herkenbare filmconcepten resulteerden in een grootschalige revival van door nostalgie omgeven tv-series en cartoons.

Geslaagd zijn dergelijke opgezwollen producties echter zelden: wat op de televisie in de jaren zestig en zeventig vijf, dertig of hooguit vijftig minuten lang vermakelijk was, laat zich niet altijd ongestraft tot speelfilmlengte oprekken. Wie The Avengers, Mr. Magoo, The Flintstones, The Mod Squad of Wild Wild West zag, zal waarschijnlijk niet opgewekt uit de bioscoop zijn gekomen.

Dat het probleem structureel is valt af te lezen aan de titelrol van menige tv-verfilming; zo maakt de optiteling van Wild Wild West melding van zes scenarioschrijvers, waar er bij The Flintstones drie vermeld worden, maar er volgens hardnekkige geruchten maar liefst vijfendertig aan te pas kwamen.

De filmversie van Mission: Impossible werd terecht beter ontvangen dan voornoemde varianten, vooral door de stilistische krachttoeren van regisseur Brian De Palma, die daarmee een herkenbaar stempel op de studioproductie drukte. Maar ook hier lag het scenario flink onder vuur: de plot bleek voor velen niet te volgen. Producent en ster Tom Cruise nam de kritiek ter harte, zo blijkt uit de opvolger, die over een volstrekt uitgebeend en dus glashelder plotje beschikt. Held Ethan Hunt komt tegenover een oud-collega te staan, waarbij een door Thandie Newton vertolkte dievegge en een dodelijk virus de inzet vormen. Opnieuw zijn er drie spektakelscènes, waaronder wederom een onmogelijke inbraak, en wordt er volop gebruik gemaakt van bedrieglijk onzichtbare maskers.

Duiven
Getuige Cruise’s stelling dat de regie van John Woo het centrale concept is, staat hem een filmserie als het Alien-kwartet voor ogen, waarbij elke aflevering door de aanpak van de regisseur een herkenbare en unieke signatuur krijgt. Over de handtekening van John Woo bestaat echter een hardnekkig misverstand. Dat Woo vuurwapengevechten als virtuoze balletten choreografeert en daarbij geen kunstgreep onbenut laat is duidelijk, maar daar blijft het niet bij. De Chinese films van de regisseur verraden ook een inhoudelijke signatuur, waarin begrippen als trouw, eer en verraad vaste waarden vormen en de emoties zo hoog oplopen dat we bijna over melodrama kunnen spreken.

In zijn Amerikaanse films is daar weinig van terug te zien, zelfs niet in Mission: Impossible 2. En dat is teleurstellend, want een plot waarin twee oud-collega’s tegenover elkaar staan en dezelfde vrouw najagen geeft alle aanleiding Woo’s inhoudelijke signatuur eindelijk eens op de voorgrond te plaatsen, maar op het emotionele vlak komt de rivaliteit nauwelijks uit de verf.

Ook stilistisch werkt Woo op halve kracht. Ja, er wordt geschoten, in slow motion geknokt en er vliegen duiven door het beeld, maar de enerverende intensiteit van pakweg The Killer of Hardboiled ontbreekt. Toch is Mission: Impossible 2 geen slechte film; net als de voorganger is het een aanmerkelijk eleganter spektakelstuk dan Hollywood doorgaans serveert. Maar dat neemt niet weg dat het concept ‘A John Woo film‘ meer belooft dan de film te bieden heeft. Het is de grote Tom Cruise show geworden.