Prénom Carmen #19

Carmen Felix schrijft over mainstream, genre en niche en gaat haar mening niet onder bioscoopstoelen of loungebanken steken.

Ik ga het gewoon zeggen: ik heb flink lopen snikken toen ik Intouchables zag. Ik ging er behoorlijk stoer en kritisch in, klaar voor een middagje keten in de Pathé. Wist ik veel dat ik blijkbaar emoties heb die aangewakkerd kunnen worden door een pathetisch verhaal over een racistische, manke Nelis en z’n zwarte verzorger, een voormalig crimineel? Sindsdien probeer ik er een sport van te maken om alle films in dit misselijkmakende genre toch een kans te geven, al is het maar om weer even te voelen dat ik heus wel een hart hebt. Voor het gemak heb ik het genre ook maar een naam gegeven: Maatschappelijk Werk Dramedy’s.

Hoe herken je zo’n Maatschappelijk Werk Dramedy nou? Even opletten: het zijn vaak films van Franse makers die een harde pik krijgen van ‘onverwachte connecties’. En, kijk om je heen: de bioscoopzaal is bijna altijd rijkelijk gevuld met snotterende bejaarden op ergonomische sandalen met zelf meegebrachte Sultana’s. Die films dus. Ze gaan vaak over onmogelijke relaties, zoals de vriendschap tussen een rijke, witte aristocraat en die lachende levensgenieter uit de banlieue. Of denk aan Hors normes (zelfde makers) waar je twee stoere hands-on kerels volgt met een hartje van goud, die hun eigen levens verwaarlozen om voor een stel onbegrepen, autistische kids te zorgen. Of Samba, van weer dezelfde makers, over… je raadt het al: Samba, een arme man uit Senegal wiens zielige leven bestaat uit rotbaantjes, en over Alice, een zakenmeid met een burn-out die vrijwilligerswerk gaat doen en dan van Samba leert dat het leven om meer dan carrière draait. In de Maatschappelijk Werk Dramedy leer je mensen kennen die duidelijk hulp nodig hebben, maar je zal je nog verbazen wie van de twee nou eigenlijk de hulpbehoevende is!

Zou dit genre voor de Fransen zijn wat de Barry Atsma Disfunctionele Familie Komt Samen Met Kerst Romcom voor Nederland is? Is de filmposter met breedlachende zwarte man en uitzinnige witte vrouw voor Frankrijk wat voor Nederland de rood met witte romcomposter met Barry Atsma (en een van de slechts twintig werkende actrices die ons land kent) is?

Zin om erachter te komen? Waag je dan zeker ook aan Demain tout commence, over een stoere single heterovent die opeens voor een kind moet gaan zorgen en dan… verrassing: onwijs van dat kind gaat houden. Maar weet ook: iedereen heeft grenzen als het om pathetische dramafilms met een vies, maatschappelijk randje gaat. En die grens heb ik onlangs bereikt met The Life Ahead (Netflix): een Italiaanse film over een oude, gepensioneerde prostituee (Sophia Loren, die er eigenlijk nog best lekker uitziet) die de Holocaust heeft overleefd en nu kinderen in huis neemt van andere sekswerkers, onder wie chagrijnige moslim-drugsdealer Momo die last heeft van z’n imaginaire vriendin, een leeuwin. Volg je ’m nog? Als ik nu een pet zou dragen zou deze synopsis er absoluut bovenuit stijgen. Zelfs ik heb niet genoeg inlevingsvermogen voor déze issues. Ik kwam dan ook niet verder dan een halfuur en zelfs dat halfuur voelt alsof ik het nooit meer terug ga krijgen. Ik zet Samba nog wel een keer aan.