Prénom Carmen #13

Carmen Felix schrijft over mainstream, genre en niche en gaat heus haar mening niet onder bioscoopstoelen of lounge-banken steken.

Het heeft toch iets sneus, van die filmfranchises die maar tot in den treure door blijven gaan en om de paar jaar weer nieuw leven in worden geblazen. Begrijp me niet verkeerd, het gaat vaak om films die ik erg hoog heb zitten, maar soms moet je eerlijk tegen jezelf zijn en accepteren dat iets misschien gewoon voorbij is. Ik voel dat heel sterk bij Scream. Het eerste deel is een van mijn favoriete nineties slashers en het tweede deel was zo’n film waar echt heel veel mensen op zaten te wachten. Er was daadwerkelijk vraag naar. Leuke bijkomstigheid: hij was nog goed te pruimen ook. Niet heel vernieuwend, een beetje grappend over het feit dat Wes Craven en z’n vrienden het succes van Scream 1 eigenlijk gewoon dunnetjes over doen. Het werd er hartstikke dik bovenop gelegd door de verhaallijn van Stab – de film-in-de-film gebaseerd op het leven van die arme Sidney Prescott (natuurlijk Neve Campbell). Zo maak je dus een fun sequel.

Maar ja, als twee films succesvol zijn, dan moet er een derde (2000) komen. En elf jaar later is er vast nog wel animo te vinden voor een deel vier, toch? Weet je wat, we gooien er ook nog een Scream-serie (MTV) tegenaan. Het fijne gevoel dat je van die eerste twee films kreeg is inmiddels behoorlijk verwaterd en aangelengd met B-merk limonadesiroop. En als ik dan zo vrij mag zijn, Scream ‘de serie’ is dat vieze laagje prut dat soms in je longdrinkglas achterblijft na het bijna leegdrinken van dat glas siroop. Drie seizoenen waarvan het laatste in drie dagen afgeraffeld werd op VH1. Volgens mij was de serie nog een tijdje ergens bij een van onze streamingboeren te zien, maar geloof mij: niemand die erover heeft gepraat.

Dat en het feit dat Wes Craven al sinds 2015 niet meer onder ons is, weerhoudt de Spyglass Media Group (die het merk Scream van Weinstein heeft overgenomen) er helaas niet van om ons nu lekker te maken voor Scream 5. En het smerige is dat ik hier natuurlijk weer hartstikke vatbaar voor ben. Alles staat me in principe tegen: geen Wes Craven, een uitgemolken premisse, dat vervloekte masker, het feit dat er sowieso geprobeerd gaat worden om een sexy mix van oude acteurs en geile jonge twintigers aan de cast toe te voegen en: het onvermogen om te accepteren dat dingen soms beter worden als ze mogen rusten. In vrede, welteverstaan.

Ik word er nu al moe van. David Arquette heeft natuurlijk allang ja gezegd op het afstoffen van zijn tamelijk pathetische doch lieve personage Dewy Riley en het is waarschijnlijk een kwestie van tijd tot Courteney Cox en Neve Campbell ook zwichten voor een lekker loonstrookje. Ik zie al helemaal voor me hoe ze Scream gaan afstoffen en heel erg 2021 gaan maken met grappen over Tesla’s en misschien wel een Instagram-filter in plaats van ‘het masker’. En het allersmerigste? Ik ga natuurlijk gewoon weer kijken.