SCREAM 3

De eerste Scream-film wist vier jaar geleden met succes het conventionele horrorgenre nieuw leven in te blazen. Helaas is de serie na drie delen verworden tot het soort film dat in het origineel zo treffend werd geparodieerd.

Met Music of the heart (eind mei in Nederland te zien) sloeg horrorregisseur Wes Craven vorig jaar het door hem al zo lang en fel begeerde pad van de ‘serieuzere films’ in. Zijn bewerking van het waargebeurde verhaal van een docente die in East Harlem haar leerlingen liefde voor de muziek bijbrengt, leverde Craven lof en hoofdrolspeelster Meryl Streep haar twaalfde Oscarnominatie op.
Toch keerde hij voor Scream 3 — naar eigen zeggen voor de allerlaatste keer — terug naar het genre waarin hij groot is geworden. Wellicht dat de zestigjarige ‘master of horror’ met zijn hoofd al te veel bij het regisseren van de serieuze films zat: zijn vijftiende genrefilm is een van de zwakkere die Craven in zijn dertigjarige loopbaan heeft afgeleverd.

Gemaskerde gekken
Nadat al haar vrienden uit Woodsboro op de middelbare school (deel 1) en de universiteit (deel 2) zijn uitgemoord, leidt tragische heldin Sidney Prescott (Neve Campbell) een eenzaam leven. In de hoop van verdere maniakale achtervolgers verstoken te blijven, vult ze haar dagen in een fortachtig huis ‘in the middle of nowhere’ als medewerker van een anonieme telefonische hulpdienst. Genrekenners weten wel beter dan Sidney: hoe ze ook tracht te vluchten, het verleden zal haar nooit loslaten. Geheel naar verwachting laat de bekende vervormde stem dan ook niet lang op zich wachten.
De psychopaat is dit keer een ‘copycat’ die zich baseert op de in de maak zijnde film Stab 3, het derde deel in een serie inferieure horrorfilms over de gruwelijke slachtingen die zich in Woodsboro voltrokken. Op de set leggen de hoofdrolspelers in rap tempo het loodje, waardoor Sidney zich ten derde male gedwongen ziet samen met journaliste Gale Wheaters (Courteney Cox) en de inmiddels tot ‘studioconsultant’ gepromoveerde deputy Dewey (David Arquette) ten strijde te trekken tegen de gemaskerde gek(ken).
Het grootste manco van Scream 3 lijkt dat de film niet werd geschreven door geestelijk vader Kevin Williamson. Al in een vroeg stadium ontstond er onenigheid tussen Williamson en producent Miramax, waarna de schrijver zich uit het project terugtrok. Miramax had er weinig boodschap aan dat als gevolg hiervan de fans konden fluiten naar de, naar eigen zeggen, briljante en oh zo verrassende finale die de schrijver hen al vier jaar in het vooruitzicht stelde.
De pen werd overgedragen aan Ehren Kruger, de 27-jarige scenarist die vorig jaar respect afdwong met zijn bloedstollende debuut Arlington Road. Kruger heeft goed naar Williamson gekeken en respecteerde de onontkoombare regels van de trilogie: zelfs belangrijke karakters kunnen al na vijf minuten het loodje leggen en de finale grijpt terug naar het oorspronkelijke verhaal.

Eikel-imago
Helaas lijkt de film ook aan een andere wet van de trilogie te voldoen: het laatste deel biedt nooit wat je had verwacht. Waar in Scream 1 en 2 de combinatie van spanning en parodie vlot uitpakte, heeft deel 3 meer weg van het soort film dat in de eerste twee delen zo knap belachelijk werd gemaakt. Hij kent zijn aardige momenten, een paar leuke grappen en een gros cameo’s van beroemde filmhelden (Lance Henriksen, Roger Corman, Carrie Fisher, Heather Matarazzo, Jay en Silent Bob), maar op de keper beschouwd is Scream 3 even nietszeggend en inwisselbaar als de meeste modale horrorfilms die direct naar de videoschappen worden verbannen. De spanning en het gekunstelde plot zijn volledig ondergeschikt geraakt aan de stroom rondborstige bimbo’s, die zich gewillig en op volstrekt onoriginele wijze laten neersteken. De verwijzingen naar genreklassiekers als Psycho en Halloween die in de vorige delen nog de kers op de slagroom vormden, voeren in Scream 3 ergerlijk jolig de boventoon.
Zelfs de personages die je eerder zo wisten mee te slepen in hun angstige avontuur, wekken in de laatste film louter ergernis op. Waren Sidney, Gale en Dewey voorheen nog sympathieke mensen met hun leuke eigenaardigheden, in deel 3 is Sidney verworden tot zeur, Gale tot ambitieuze trut en Dewey bevestigt aan de lopende band het eikel-imago waar hij zich eerder met succes tegen wist te verzetten. De nieuwe personages voegen niets toe aan het verhaaltje: ze dienen slechts als kanonnenvlees of proberen uit alle macht de verdenking op zich te richten in een wanhopige poging nog wat spanning in het futloze verhaaltje te pompen.
De enige die nog een warm gevoel van mededogen weet te bewerkstelligen is de, helaas in deel 2 neergestoken, Randy (Jamie Kennedy). In een kort, en weinig subtiel in de film gepropt, videoshot maakt de filmfanaat zijn nog levende vrienden deelgenoot van zijn kennis op het gebied van trilogieën. Godzijdank hoefde deze liefhebber van het genre de teloorgang van het eens zo illustere Scream-stramien niet meer mee te maken.

Robbert Blokland