Freeze Frame #22

Zachtjes mijmeren

A Blonde in Love. Illustratie: Lae Schäfer.

Regisseur Shady El-Hamus (De libi, Forever Rich) brengt maandelijks een ode aan een bijzondere filmscène. Deze keer: A Blonde in Love (en Biutiful).

Een YouTube-homepagina zegt tegenwoordig veel over een mens. De drie thema’s die mij al jarenlang definiëren zijn film, voetbal en fysio—als in een soort loop volgen ze elkaar eindeloos op. Door ’s ochtends te kijken naar vele interviews met regisseurs, video-essays en filmpodcasts raak ik dusdanig geïnspireerd om aan mijn nieuwe film te werken dat ik te lang zonder pauze zit te typen, tot ik de nekpijn niet meer kan negeren. Als schrale troost abonneer ik me dan op drie nieuwe kanalen met titels als ‘INSTANT PAIN RELIEF’, om uiteindelijk pas echt te ontspannen door een voetbalsamenvatting te kijken.

Laatst serveerde het YouTube-algoritme me een video waarin twee van mijn favoriete regisseurs met elkaar in gesprek gaan. Alejandro González Iñárritu interviewt Paweł Pawlikowski en andersom. De belangrijkste les die ik bevestigd kreeg, en die niet vaak genoeg bevestigd kan worden: wees als filmmaker zo veel mogelijk wie je bent als mens en laat die twee altijd in direct contact met elkaar staan. Iñárritu is een man vol energie, emotie en romantiek. Pawlikowski is bedachtzamer, rationeel, bijna mystiek zelfs. Hun films zijn pure reflecties van hun persoonlijkheden en daar zit ook precies de kracht.

Mooi is het wanneer ze het over hun favoriete films hebben. Ik hou van die momenten in interviews omdat ik dan besef dat mijn grote voorbeelden niet anders zijn dan ik—ook zij kijken thuis op de bank naar films en laten zich inspireren door anderen. Dat verandert blijkbaar niet als je één of meer Oscars op de vensterbank hebt staan.

Biutiful. Illustratie: Lae Schäfer.

Iñárritu noemt Milos Formans A Blonde in Love uit 1965, waar ik nog niet eerder van had gehoord. Zo liet ik mij inspireren en zag ik deze geweldige film van de regisseur die later wereldberoemd zou worden met One Flew over the Cuckoo’s Nest (1975). A Blonde in Love is een frisse, komische, maar ook ontroerende film over een jonge vrouw, Andula, die droomt van een grootse en romantische liefde. In de eerste scène ligt Andula met een vriendin op bed. Samen kijken ze naar Andula’s hand waaraan een ring schittert, terwijl ze zachtjes kletsen over de jongen van wie Andula de ring kreeg en of hij wel of niet haar ware liefde is. Het is een prachtige, intieme opening die meteen bevestigt dat ik naar een van Iñárritu’s lievelingsfilms zit te kijken: hij kopieerde deze scène namelijk in de opening van zijn eigen film Biutiful (2010), waarin een vader en een dochter, liggend op bed, zachtjes mijmerend, kijken naar een ring aan de hand van de vader.

Met de overdaad aan nieuwe films en series is het zo makkelijk om het verleden te vergeten. Ik heb weliswaar een lijstje van films die ik nog moet zien, maar ondertussen vergeet ik vaak om achterom te blijven kijken. Zonde, want daar ligt een schat aan prachtige films die boordevol inspiratie zitten. Als het lukt om door het soms groezelige oude beeld heen te kijken of je over te geven aan een wat langzamer tempo, blijkt dat creatieve ideeën tijdloos zijn. Waar een regisseur de camera neerzet, wat een schrijver een acteur laat zeggen of juist niet: die keuzes hebben altijd bestaan en zullen tot het einde der tijden de kern van een goede film of serie vormen. Het is mooi om in Iñárritu en Pawlikowski regisseurs te zien die heel goed weten op welke schouders ze staan en bij wie de liefde voor film overduidelijk uit de poriën spuit.

Geschreven door Shady El-Hamus