Shadow

In zijn terugkeer naar de wuxia-film neemt de Chinese meester Zhang Yimou ruimschoots de tijd voor het uiteenzetten van intriges. Maar zodra hij uitpakt met actiescènes, spat zijn visuele spektakel weer van het scherm.

De Chinese regisseur Zhang Yimou is al sinds de jaren tachtig actief. Zijn films, die in eigen land vaak te kritisch werden bevonden, hadden internationaal succes: Ju Dou (1990) en Raise the Red Lantern (1991) werden genomineerd voor een Oscar, Het rode korenveld (1988) won een Gouden Beer in Berlijn, The Story of Qiu Ju (1992) en Not One Less (1999) wonnen beide een Gouden Leeuw in Venetië.

Maar in 2002 introduceerde hij een andere kant van zichzelf met het wuxia-spektakel Hero, met martial arts gebaseerd op Chinese folklore en mythologie. En hoewel hij zo nu en dan terugkeert naar de filmstijl van zijn begindagen, maakt hij nu ook om de zoveel jaar een wuxia-­film. Met Shadow (Ying) bewerkt hij het klassieke Chinese Jingzhou-epos over de Drie Koninkrijken. Het begint met het verhaal van een koning die zijn stad verliest, maar al snel gaat de vertelling letterlijk ondergronds waar de belangrijkste generaal in het geheim – buiten de koning om – aan een plan werkt om de stad te heroveren. Zijn belangrijkste wapen is een dubbelganger, ook wel bekend als een ‘schaduw’.

Deze man is te zien als een jongere, vitale versie van de generaal, bereid de klappen op te vangen zodat het grote meesterbrein zich op de strategie kan richten. De één is een langharige oudere meester, de ander oogt als de jonge soldaat die de meester ooit geweest moet zijn. In een mooie vondst neemt acteur Den Chao beide rollen op zich. Een Dorian Gray-echo in het eeuwenoude China.

Maar zoals wuxia betaamt gaat het hier vooral om het spektakel. Na het uiteenzetten van alle intriges, wat het geduld soms op de proef stelt, is het in de tweede helft tijd om uit te pakken. Dat doet Zhang als geen ander. Met als hoogtepunten soldaten die als geharnaste egels door de stad rollen en een fenomenale cross-cut met een vanuit hun geheime hoofdkwartier tokkelende generaal en zijn vrouw terwijl de strijdmachten op winst staan.

Maar Zhangs meest opvallende keuze is visueel. Waar hij doorgaans uitblinkt door zijn kleurgebruik, daar putte hij hier inspiratie uit de technieken van Chinese inktschilderingen. Zijn van het doek spattende kleuren lijken plaats te hebben gemaakt voor zwart-wit, totdat huidskleuren het subtiele palet aan grijswaarden doorbreken. Voor Shadow weet hij zo een geheel eigen wereld te scheppen, tegen graphic novel aan en perfect aansluitend bij het thema van de schaduw. Op die manier is in het donker leven zo gek nog niet.