Pinocchio

Het houten jongetje op steroïden

Pinocchio

Twee nieuwe Pinocchio’s krijgen we de komende maanden geserveerd. Vanaf vandaag is op Disney+ Robert Zemeckis’ bewerking te zien die heel trouw blijft aan Walt Disney’s klassieker uit 1940. In december verschijnt Guillermo del Toro’s versie op Netflix.

Als je de trailer van Guillermo del Toro’s Pinocchio bekijkt, is het meteen duidelijk: Del Toro bedacht een geheel eigen vorm en verrijkt het klassieke verhaal met elementen die niet in Carlo Collodi’s oorspronkelijke Pinocchio zaten, net als Matteo Garrone’s live-action versie uit 2020.

Zemeckis, daarentegen, baseert zijn vorm- en verhaalkeuzes volledig op de animatiefilm die Disney in 1940 uitbracht, maar dan opgepoetst met een karrenvracht visuele effecten: het houten jongetje met het gele hoedje en de rode veer, een bijna manisch Amerikaans jongensstemmetje dat overal verwonderd “Oh boy!” roept en Tom Hanks als Geppetto die zo te zien van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat voor een greenscreen stond te acteren.

Weinig mensen zullen nooit het verhaal van het houten jongetje met de lange neus hebben gehoord, maar toch een kleine opfrisser. Geppetto is een oude houtbewerker in een lieflijk Toscaans dorpje die droomt van de zoon die hij met z’n overleden geliefde nooit kreeg en daarom een schattige houten trekpop maakt die hij Pinocchio noemt. In de Disney-versie ziet Geppetto net voor het slapengaan een vallende ster, doet in stilte een wens en wordt de volgende dag extatisch wakker als blijkt dat zijn wens is uitgekomen: Pinocchio is tot leven gekomen. Omdat het een sterk moralistisch verhaal is – al legt deze nieuwe versie daar een stuk minder nadruk op dan Walt Disney deed in het origineel – moet Pinocchio vervolgens braaf zijn en hard werken, want alleen zo zal hij ooit een echte jongen worden. Op weg naar school wordt hij echter opgemerkt door twee schavuiten, een vos en een kat, die hem aan een rondreizende poppenshow verkopen.

Zemeckis laat in deze nieuwe versie eigenlijk geen steek vallen en houdt flink de vaart in het verhaal. Verrassen doet hij echter geen moment, het lijkt erop dat Disney strikte regels stelde aan wat in feite een driedimensionale update is van de beroemde versie uit 1940. Naast de beroemde liedjes ‘When You Wish Upon a Star’, ‘Hi-Diddle-Dee-Dee an Actor’s Life for Me’, ‘I Got No Strings to Hold Me Down’ uit het origineel zijn enkele nieuwe liedjes toegevoegd, maar de look and feel van de film is heel trouw aan wat Disney ruim tachtig jaar geleden verzon. Het tempo is vanzelfsprekend aangepast aan de moderne kijker die, althans volgens Amerikaanse opvattingen, geen moment afgeleid wil zijn of stil wil vallen.

Nogmaals: weinig mis met deze versie, zeker om een nieuwe generatie kennis te laten maken met Collodi’s klassieker. Maar bij een verhaal dat zo vaak opnieuw is uitgebracht, ben je eigenlijk vooral nieuwsgierig naar wat er nog meer mee gedaan kan worden. En dus naar een maker die niet zozeer herhaalt met nieuwe middelen, maar die het verhaal opnieuw uitvindt. Het wachten is op Del Toro.


Pinocchio is te zien op Disney+.