Flux Gourmet

Strickland serveert

  • Datum 11-01-2023
  • Auteur Hugo Emmerzael
  • Thema Filmkrant 453
  • Gerelateerde Films Flux Gourmet
  • Regie
    Peter Strickland
    Te zien vanaf
    12-01-2023
    Land
    Verenigd Koninkrijk, Hongarije, Verenigde Staten, 2022
  • Deel dit artikel

Flux Gourmet

Chefs zijn geluidskunstenaars in de aangenaam vreemde wereld van Peter Stricklands Flux Gourmet, een heerlijke, soms smerige metafilm over kunst, koken en peristaltische perikelen.

Voordat Peter Strickland doorbrak als regisseur, was hij actief als artiest in The Sonic Catering Band, een performance-collectief dat eten live op het podium bereidt en de kookgeluiden gebruikt als bouwstenen voor een muzikaal optreden.

Met Flux Gourmet plaatst hij die ervaringen als kok annex geluidskunstenaar in zijn eigen weirde filmische universum. Ergens tussen Jean-Pierre Jeunets en Marc Caro’s Delicatessen (1991) en David Cronenbergs Cosmopolis (2012) maakt hij er een heerlijk ongemakkelijke film van over het genot van gastronomie en het ongemak van het lichaam.

Makis Papadimitrou (een van de beste acteurs van de moderne Griekse cinema) speelt Stones, een auteur die verslag doet van een nieuwe artistieke residentie in het Britse landhuis van het Sonic Catering Institute. Het geselecteerde collectief werkt aan het type performances dat Strickland vroeger zelf opvoerde: intense noise-shows met gastronomische geluiden als enige input.

De fixatie op al dat eten blijkt een kwelling voor Stones, want de veredelde journalist kampt heimelijk met flatulentie. Dat hij de peristaltische bewegingen in zijn eigen lichaam niet meer kan vertrouwen, is in de wereld van Flux Gourmet het equivalent van een existentiële crisis.

“Laat voedsel uw medicijn zijn”, citeert de aan het instituut verbonden arts uit Hippocrates, als hij de darmproblemen van Stones onderzoekt. Dat is precies het idee waarmee Strickland speelt. Dit is een film over mensen die ziektes met zich meedragen, geestelijk en lichamelijk, en gastronomie is hun poging tot genezing en verlossing.

Het is niet moeilijk de rol van eten hier als een metafoor voor kunst in het algemeen te zien. Het instituut is immers een broedplaats voor geluids- en eetkunst om de malaise van de buitenwereld mee te bestrijden. De meest venijnige scènes zijn die tussen het stuurloze kunstcollectief, dat maar niet op een eigen naam kan komen, en de directeur van het Sonic Catering Institute, die omdat zij hen financieel ondersteunt ook invloed wil uitoefenen op de artistieke inhoud. Het zal niemand verbazen als Strickland hier een metaforische steek onder water geeft aan alle filmfondsen, redacties en dramaturgen die zijn eigenzinnige werk ooit hebben geprobeerd af te vlakken.

Flux Gourmet mist misschien het magische gevoel van Stricklands betere films The Duke of Burgundy (2014) en In Fabric (2018), maar je krijgt de indruk dat Strickland deze film moest maken om zijn eigen artistieke achtergrond in een filmisch raamwerk te plaatsen. Dat raamwerk is, zoals altijd bij Strickland, betoverend, met kleurrijke shots van cameraman Tim Sidell en een briljante soundtrack van Stricklands eigen The Sonic Catering Band. Het geeft maar aan dat ook een kleinere film van een belangrijke maker essentiële cinema kan zijn.