Armand

Is het uit de hand gelopen kinderspel of een bloedserieuze aangelegenheid? Probeer dat maar eens te achterhalen in een gesprek met defensieve ouders.

De logline van dit effectieve, Noorse drama zegt al zoveel dat je het verloop bijna uit kan tekenen, qua oplopende emoties in ieder geval. Want wie aan de integriteit van kinderen komt, kan de woede van de ouders verwachten.

Elizabeth, de alleenstaande moeder van de zesjarige Armand, wordt naar zijn basisschool geroepen omdat er ‘een incident’ is voorgevallen tussen Armand en zijn leeftijdsgenootje Jon. Ook diens ouders verschijnen voor dat sowieso al ongemakkelijke gesprek.

Het wordt een samenkomst die om diverse redenen gierend uit de klauwen loopt. Om te beginnen heeft de schooldirecteur zijn jongste, meest onervaren juf naar het gesprek gestuurd om een potentieel conflict de kop in te drukken. Nice try. Het lieve mens doet inderdaad haar uiterste best, maar al snel blijkt dat er meer speelt op de achtergrond. Het zijn zaken die de kijker mondjesmaat krijgt voorgeschoteld, met name tijdens de ‘adempauzes’ die de betrokkenen nemen tussen afwisselend ongemakkelijke en tenenkrommende, dan weer explosieve gesprekken.

Met name de rol van Renate Reinsve (The Worst Person in the World, 2021) is een ware tour de force. Ze zet een personage neer dat ongeveer alle emoties doormaakt, vol in het zicht van mensen die haar vijandig gezind zijn. Het flinterdunne laagje beschaving van alle partijen verhult dat natuurlijk niet.

Halfdan Ullmann Tøndel voegt in zijn speelfilmdebuut als regisseur en scenarist godzijdank ook wat absurde momenten toe. Zoals een terugkerende bloedneus die lucht aan de loodzware discussies geeft. Of een hysterische slappe lach die vooral een ineenstorting aankondigt. Al die juffen en meesters weten zich duidelijk geen raad met de situatie die, net als de hoge temperatuur in de schoolgangen, al snel een kookpunt bereikt. Als een soort Festen (1998) worden alle lagen van de persoonlijke geschiedenis van de personages privé en op school afgepeld. Dat wordt absoluut tot in het extreme getrokken.

Tegelijkertijd kan iedereen zich voorstellen wat volwassenen elkaar aan kunnen doen als er kleine kinderen in het spel zijn die misschien de waarheid vertellen, misschien fantaseren of overdrijven. Of misschien niet de juiste woorden hebben, waar volwassenen hun eigen interpretatie op plakken. Het drama, dat bijna als een theaterstuk aanvoelt, begint met een ingetogen, thrillerachtige spanning, spuwt soms melodramatische plotwendingen uit, om vervolgens af te rennen op een hysterische finale.

De film, die tijdens het filmfestival in Cannes de Caméra d’Or won (voor beste debuutfilm), is inventief en sfeervol in beeld gebracht, zeker gezien het feit dat het drama zich op één plek afspeelt. Met een soundtrack van de Nederlandse Ella van der Woude, die eerder de muziek verzorgde van films als Instinct (2019), Do Not Hesitate (2021) en Silver Haze (2022).