Silver Haze
Zo breekbaar en gevoelig dat het schrijnt

Silver Haze
Vicky Knight speelt in Silver Haze een rol die dicht bij haarzelf ligt. Door de bezielende regie van Sacha Polak resulteert dat in een gevoelige vertelling, die op evenwichtige wijze sociaal realisme afwisselt met experimentele, dromerige sequenties.
Filmmaker Sacha Polak is al jaren one to watch. Voor films als Hemel (2012), Zurich (2015) en Dirty God (2019) vielen prijzen, nominaties en goede kritieken haar ten deel. Die laatste titel won onder meer drie Gouden Kalveren: voor Beste Regie, Beste Film en Beste Muziek.
Voor Silver Haze, dat is geselecteerd voor de sectie Panorama op de 73ste editie van de Berlinale, castte Polak opnieuw Vicky Knight in de hoofdrol. De Britse had vóór haar rol in Dirty God geen enkele acteerervaring, maar ze bleek, onder de bezielende leiding van Polak, een intuïtief en sterk acteur. Als jonge moeder die een zuuraanval van haar ex overleeft, was ze geloofwaardig en menselijk. Ze werd prompt door Screen Daily uitgeroepen tot ‘Star of Tomorrow’ en werd voor haar rol genomineerd voor de British Independent Film Award voor Beste Actrice.
Voor Polaks tweede film met haar in de hoofdrol werd deels Knights persoonlijke verhaal in het scenario verwerkt. De Britse liep zelf als kind – net als haar personage in Silver Haze – ernstige brandwonden op. Ook werkte Knight vóór haar acteerdoorbraak als zorgmedewerker. Haar personage Franky is een verpleegkundige, die kampt met een traumatische gebeurtenis uit haar jeugd. Antwoorden op vragen die ze daarover heeft, blijven al jaren uit.
Ze staat sowieso op standje overleven: thuis in een Britse volkswijk verloopt het bestaan al chaotisch genoeg. Het tij lijkt te keren als ze verliefd wordt op een patiënt. Ze trekt al snel in bij deze Florence (Esme Creed-Miles), die in een samengesteld gezin aan de kust woont. Franky voelt zich er dermate thuis, dat ze eindelijk de ruimte heeft om de confrontatie met haar pijnlijke verleden aan te gaan.
Door de vele shots dicht op de huid van Knight vertelt die huid visueel óók een verhaal. Daar lijkt Knight zich zelfverzekerd bij te voelen. Polak kiest ervoor om wat meer dromerige en experimentele scènes toe te voegen dan in Dirty God, wat goed uitwerkt in dit gevoelige verhaal. Andere scènes schurken mooi aan tegen sociaal realisme. Dat er ook lucht en plezier in het leven van personages voorkomt, verdiept het drama alleen maar. Enkele scènes zijn zo breekbaar en gevoelig dat het schrijnt.