Peaches over Teaches of Peaches

Met haar vuige, feministische en opzwepende muziek doorbrak electro-icoon Peaches de conventies en het glazen plafond van de muziekindustrie. Nu blikt ze terug op haar roemruchte carrière. “Die beelden zijn een soort getuigenis van mijzelf.”

Feministisch, opzwepend, vuig en openhartig. In haar intense muziek combineert Peaches de rebelse bravoure van de punk met de erotische intensiteit van de club. Underground-hit ‘Fuck the Pain Away’ uit 2000 groeide uit tot hét lijflied voor een nieuwe generatie club kids. Haar rauwe producties en openhartige teksten waren in die tijd de ultieme kruising tussen de trashy popmuziek van de vroege 21e eeuw en de avontuurlijke vernieuwingen uit de avant-garde.

Peaches werd zo een icoon van de avontuurlijke muziek – een wervelwind die tegen alle conventies inging, en daarmee een flinke barst sloeg in het glazen plafond voor vrouwen in de entertainmentindustrie.

Bijna dertig jaar na haar debuutalbum blikt de feministische underground-ster in de intieme documentaire Teaches of Peaches terug op haar roemruchte carrière. Regisseurs Philipp Fussenegger en Judy Landkammer combineren achter-de-schermen-materiaal van Peaches’ gelijknamige tournee uit 2022 met exclusieve beelden uit Peaches’ privé-archief. Dat uiteenlopende bronmateriaal toont twee dingen: de nog altijd voelbare artistieke urgentie van Peaches, en de manieren waarop de muzikant een mentorpositie inneemt voor een nieuwe generatie. Achter de schermen is Peaches misschien ouder en milder, maar op het podium is haar levenswerk nog even urgent en tijdloos als voorheen.

Teaches of Peaches ging in première tijdens de afgelopen editie van de Berlinale, waar de popster vertelde over het maakproces van de film en hoe ze iets meer een boekje open durft te doen over haar privéleven.

Was het een emotioneel proces om al het intieme en persoonlijke archiefmateriaal dat in Teaches of Peaches is gebruikt terug te kijken? “Eerlijk gezegd was het niet eens mijn idee om een documentaire te maken, ook al bewaarde ik al dat archiefmateriaal. Veel ervan filmde ik zelf, of werd gefilmd door mijn vrienden, altijd met het idee om mijn eigen nalatenschap in beeld te brengen. Die beelden zijn mijn leven. Ze gaven me altijd steun: ze lieten me zien wat ik aan het doen was, als een soort getuigenis van mijzelf.”

Was het frustrerend om te zien hoe schrikbarend weinig er verbeterd is sinds je jouw rebelse muziek begon te maken? Denk aan vrouwenrechten, het recht op abortus en andere politieke worstelingen in het huidige conservatieve politieke klimaat. “Het is toch gestoord hoe het in golven gaat? Ik weet nog dat ik interviews gaf toen mijn album Rub in 2015 verscheen en dat mensen toen zeiden: ‘Obama is nu president dus alles is beter’. Daarna deed ik nog een cyclus aan interviews in 2016 en werd alles opeens weer ontzettend urgent en relevant, omdat Trump aan de macht kwam. Alles komt dus in golven.”

Tegelijkertijd lijkt het alsof jouw optredens steeds vrolijker worden. Is dat een bewuste keuze: om er ondanks alles maar een feestje van te maken? “Dat is precies het doel. Ik ben blij dat je dit zegt, want dat was vroeger echt een strijd. Het lijkt alsof we nu alleen maar radicaler zijn door onszelf en elkaar te vieren.”

Inmiddels neem je ook meer de rol van mentor aan voor de jongere leden van je band. Hoe is die dynamiek voor jou? “Inderdaad zijn veel van mijn bandleden veel jonger. Ik krijg daardoor het gevoel dat ik het stokje aan het doorgeven ben. En tegelijkertijd krijg ik ook veel energie van ze. Ik heb zo veel van mijn bandleden ook zien transformeren door met mij op het podium te staan. Daarom wil ik iedereen in het zonnetje zetten, zodat zij allemaal op hun eigen manier hun talenten kunnen ontplooien.”

Overigens is het niet allemaal punk en rock in Teaches of Peaches. Misschien zijn de meer banale aspecten van jouw leven wel het meest radicaal. Waarom was het belangrijk om ook je alledaagse leven in beeld te brengen? “Documentaires moeten ook de saaie kanten van het leven laten zien. Voor veel mensen zijn die momenten waarschijnlijk het meest fascinerend. Toen we begonnen met deze documentaire wilde ik vooral dat we de beelden zouden laten zien van hoe ik kinderen lesgeef. Ik denk dat dit voor velen het meest verassende element van de film zal zijn. Toen ik me in muziek aan het ontplooien was, gaf ik nog muziekles aan kinderen. Je zou denken: dat kan toch niet dezelfde persoon zijn als Peaches? Maar het is juist wie ik ben. Ik zie alles wat ik doe als een voortzetting daarvan. Het is mensen meenemen in een proces, door ondertussen gek en rebels te zijn.”