Teaches of Peaches

Wie Peaches, het sekspositieve, feministische Canadese queer icoon uit Berlijn, al eens live zag optreden, zal ook deze documentaire willen zien. En wie deze documentaire ziet, wil haar vervolgens waarschijnlijk zo snel mogelijk live zien.

Er is inmiddels alweer een volgende documentaire verschenen over Peaches (1966), het sekspositieve, feministische Canadese lgbtqia+ icoon uit Berlijn: Peaches Goes Bananas van Marie Losier. Dat is echter, volgens Peaches zelf, eigenlijk geen echte documentaire maar eerder een soort ‘schilderij’.

Wie vooral geïnteresseerd is in Peaches als podiumbeest, heeft daarom waarschijnlijk meer aan Teaches of Peaches, die na vertoning op IDFA ook een bioscooprelease krijgt. En bovendien: twee films over Peaches per jaar, dat lijkt me een mooi gemiddelde.

Ja, inderdaad: ik ben fan. Ergens daarboven op het balkon van Paradiso moet ik te zien zijn, tijdens het Amsterdamse optreden in The Teaches of Peaches Anniversary Tour, de rode draad van deze documentaire. Er gaat niets boven Peaches live. Ook deze documentaire niet.

Maar dit durf ik wel te stellen: wie van Peaches houdt, zal ook deze (tamelijk traditionele) documentaire willen zien; en wie enthousiast is over deze documentaire, zal Peaches daarna ook live willen zien. Algemeen bekend is ze niet, maar haar fans zijn idolaat. En ze is een artists’ artist: van Madonna tot Yoko Ono en van Iggy Pop tot Radiohead – haar beroemde bewonderaars zijn legio. Ook de modewereld houdt van haar.

Als je haar ziet optreden, snap je waarom. Meer dan een muzikant is Peaches namelijk een performer. Het is snoeihard electropunk-theater, waarbij de kostuums (van vulvahoed tot mensenhaarkostuums), dansers (vol seksuele zelfexpressie) en vooral de boodschap (op de rode loper van de Berlinale bestond haar onderkleding uit een ‘FCK AFD’-sticker op haar kruis) even belangrijk zijn als de muziek zelf. Die muziek is effectief, maar eenvoudig en thuis luister ik er eigenlijk niet naar – met uitzondering van haar onverslaanbare lijflied ‘Fuck the Pain Away’, dat vrij briljant woede en plezier, onderdrukking en overwinning samenbalt.

De tournee waar de film om draait, een viering van haar doorbraakalbum The Teaches of Peaches uit 2000, is een doordachte performance: wat betekenen die dik twintig jaar oude nummers nu voor haar, voor haar fans, voor de wereld? Het antwoord zit al in haar opkomst op het podium: moeizaam schuifelend met een looprek. Een te krap roze broekje, een te krappe roze bh, een handtasje om haar schouder – aankleding die allemaal, vertelde ze in een interview op de Berlinale, net zo oud is als het album.

Peaches verbergt haar ouderdom niet, ze viert het. De pijn die weggesekst moet worden is nu ook die van een langzaam aftakelend lichaam (de documentaire maakt duidelijk hoe zwaar de optredens voor haar zijn) en van leeftijdsdiscriminatie: alsof vrouwen voorbij de vijftig geen seksuele wezens meer zouden zijn. Ik zag tieners met open mond bij het podium staan toen Peaches het looprekje weggooide en losging met heel haar blije, boze, politieke, sexy lichaam. Dat is de les van Peaches.

Teaches of Peaches is te zien op IDFA 2024 en draait vanaf 5 december 2024 in de bioscoop.