Bilal Wahib over De libi

Al jaren steelt Bilal Wahib de show in Nederlandse film- en televisierollen. Met zijn ener-gieke hoofdrol in De libi verdient de twintigjarige acteur een definitieve doorbraak. Het praat-grage personage werd letterlijk op zijn leven gebaseerd. “Het moet echt zijn, snap je, puur.”

Spendeer een uurtje met Bilal Wahib en je begrijpt waarom regisseur Shady El-Hamus het hoofdpersonage uit De libi op hem baseerde. In de over Amsterdam uitkijkende bar SkyLounge diept Wahib geanimeerd de ene na de andere anekdote op – over die keer dat hij acteur Illias Ojja op straat tegenkwam bijvoorbeeld, of hoe hij als kind alle dialogen van Rabat uit zijn hoofd leerde. Om een situatie uit te beelden kan hij ineens wild gebarend opspringen, om je vervolgens met een stalen gezicht meteen weer op een verkeerd been te zetten. “Frans wie?! Nee joh, Frans Weisz, natuurlijk ken ik die! Ik heb zelfs zijn laatste film gezien.”

In vriendenkomedie De libi speelt Wahib de even vlot babbelende Bilal. De middelbare scholier probeert samen met boezemvrienden Gregg (Daniel Kolf) en Kev (Oussama Ahammoud) de hippe club Jimmy Woo binnen te komen. Dat gebeurt niet zomaar: een vriend van vriend kan wel een plek op de gastenlijst regelen, alleen is die spoorloos verdwenen. Wat volgt is een wervelende trektocht door Amsterdam op zoek naar the golden ticket, die evenveel leunt op El-Hamus’ dynamische regie- en filmstijl als op de energieke aanwezigheid van Wahib.

Ambitieus
De twintigjarige Wahib werd in Amsterdam-West uit Marokkaanse ouders geboren. Acteerambities heeft hij al zijn hele leven. “Ik ben een verhalenverteller, een performer. Geef me een podium en ik voel me goed. Op mijn elfde stond ik tijdens de huldiging van het Nederlands elftal toevallig naast een AT5-verslaggever. Voor hij er erg in had, had ik de show overgenomen. Stond ik daar met zijn microfoon in de hand: ‘Dit is Bilal, we zijn hier in Amsterdam, blablabla…’ Iedereen lachen, hij vond het niet eens erg.”

Die ambities zorgden ervoor dat Wahib zich op jonge leeftijd al serieus op een carrière oriënteerde. Hij belde castingbureaus en meldde zich bij acteeropleiding faaam. “Ik deed van alles: figuratie, nietszeggende rolletjes. Bij jeugdserie Spangas ben ik een zomer lang vaste figurant geweest.  Af en toe probeerde er ik dan een zinnetje tussen te krijgen. Dan was het: ‘Bilal, wat doe je?’ Maar soms vonden ze het een goede inval. Zo kreeg ik her en der een zinnetje tekst en werd het zowaar een personage.”

Een omslagpunt kwam in 2017. Eerst op de set van Layla M, samen met Gouden Kalf-winnares Nora El Koussour. “Ik hou van de scène stelen, maar die film heet niet voor niets Layla M. Het publiek moet in het hoofd van Nora kruipen, legde regisseur Mijke de Jong me uit, probeer daarom ook dienstbaar te zijn en geef anderen de ruimte. Dat inzicht heeft me een betere acteur gemaakt.”

Een andere eyeopener was Broeders, de dramafilm van Hanro Smitsman waarin Wahib een geradicaliseerde Syriëganger speelt. “Het was mijn eerste echte hoofdrol en Hanro gaf me alle vertrouwen. Ik hoefde ook niet meerdere auditierondes te doorlopen. ‘Dit is onze man’, zei hij na de eerste auditie. Dat heeft me gesterkt.”

Relaxed zijn
Dat regisseurs met Wahib weglopen is niet verwonderlijk. Hij is een charmeur, iemand bij wie je je meteen op je gemak voelt, en een natuurlijke performer. In de SkyLounge maakt hij grappen, flirt met serveersters. Maar hij is ook een acteur met een grote emotionele reikwijdte. ‘Onheilspellend authentiek’, prees de Groene Amsterdammer zijn rol in de One Night Stand Malik – zijn eerste samenwerking met El-Hamus. Wahib: “Ik voel me aangetrokken tot de donkere kant van de mens. Die dubbelheid die in ons schuilt. We zeggen het ene, doen het andere, of zijn overgeleverd aan oncontroleerbare impulsen. Neem Badr Hari of R. Kelly. Hoe zulke mensen in elkaar steken, vind ik fascinerend.”

In de toekomst wil Wahib graag die kanten verder ontdekken, maar in De libi is juist zijn eigen persoonlijkheid volop aanwezig. Wahib zelf omschrijft zijn rol als een jongen met een goed hart. “Bij het draaien van Malik klikte het met Shady. Hij geeft me de ruimte om te improviseren, onverwachte dingen te doen. Dat vonden we allebei fijn. Later vertelde Shady dat hij met een scenario voor me bezig was, gebaseerd op mijn persoonlijkheid. Geweldig toch?” En hoe je dan jezelf speelt: “Gewoon relaxed zijn. Daarvoor heb ik zo mijn methodes, haha.”

De beste scènes uit De libi zijn die waarin Wahib over de Zeedijk of door de rosse buurt loopt, geintjes uithalend met omstanders – het ongedwongen plezier spat ervan af. Waren dat improvisaties? “Er is veel gescript hoor, maar er was veel ruimte voor improvisatie inderdaad. Dan kan ik mijn grillen en intuïtie volgen. Het moet echt zijn, snap je, puur.” Dat woord valt vaker wanneer Wahib over acteren praat. “Daar zoek ik naar in rollen. Het moet niet op werk gaan lijken. Mijn inspiratie komt van buiten, van de wereld om me heen. De jongens die ik ken. Als zij De libi omarmen, hebben we iets goeds gedaan.”