Broeders

Broers Hassan en Mourad, de een een vrijgevochten komiek en de ander beroepsmilitair, reizen naar Syrië om hun verdwenen jongere broertje te zoeken in Hanro Smitsmans Broeders.

Met zijn eerste twee speelfilms Skin (2008) en Schemer (2010) zette Hanro Smitsman zichzelf op de kaart als maker van sterke, aan de actualiteit onttrokken drama’s. Die lijn is de productieve regisseur blijven volgen, ook in zijn televisiewerk voor series als De ontmaskering van de Vastgoedfraude (2013) en Vlucht HS13 (2016).
Met Broeders geeft hij opnieuw een eigen draai aan een onderwerp dat zo uit de kranten is geplukt: het Syrische conflict en Nederlandse jihadstrijders. Yasin (Bilal Wahib), de jongste telg uit een goed geïntegreerd Marokkaans-Nederlands gezin, is in Jordanië als hulpverlener in een vluchtelingenkamp. Maar wanneer hij plotseling niets meer van zich laat horen, vermoedt de IND dat hij zich heeft aangesloten bij een terroristische groepering. Daar geloven zijn oudere broers Hassan (Achmed Akkabi) en Mourad (Walid Benmbarek) niets van en ze reizen zelf naar Jordanië en Syrië om hem te zoeken.
Hun roadmovie vormt het grootste deel van Broeders. De broers zijn extreme tegenpolen, je zou ze twee uitersten van het westerse leven kunnen noemen: Hassan is een vrijgevochten komiek; Mourad officier in het Nederlandse leger. Zowel de militaire training van Mourad als Hassans improvisatievermogen hebben ze hard nodig wanneer ze steeds dieper doordringen in het Syrische oorlogsgebied. Die kloof, maar ook de geleidelijke overbrugging ervan tijdens hun gevaarlijke tocht, is wat al te schematisch. De extreme tegenstelling tussen die persoonlijkheden voelt bij aanvang geforceerd en de dialogen leggen het conflict hier en daar te letterlijk uit.
Toch blijft Broeders boeien. Door het spel van Akkabi en Benmbarek, die hun personages meer reliëf geven dan ze op papier hebben en door de scènes waarin we zien wat Yasin doormaakt, en hoe hij belandt waar hij is beland. Daar werkt Smitsman in het register waarin hij op zijn best is, met een dun laagje fictie over een scherp getekende realiteit.

Joost Broeren-Huitenga