Prénom Carmen #34

Carmen Felix schrijft over genre, niche en mainstream.

Als je er iets langer dan vijf seconden over nadenkt dan weet je: de filmindustrie heeft een rare relatie met lelijke vrouwen. Hear me out. En belangrijker nog: voordat je verder leest, is het goed om te weten dat ik de ‘ieder mens is prachtig’-overtuiging niet deel. Je voldoet aan schoonheidsstandaarden of niet. Je bent mooi en aantrekkelijk of niet. Zo niet, dan word je vaak als lelijk gezien. En voor je m’n column al bij voorbaat onderuit gaat proberen te halen met het idee ‘acteurs horen nou eenmaal aantrekkelijk te zijn, we gaan toch geen afzichtelijke mensen casten dan komt er helemaal niemand meer naar de bios’ – stop maar. Dat is onzin en seksistisch want er zijn behoorlijk wat mannelijke acteurs die ook prima zouden kunnen bijbeunen in het Torture Museum. Zonder grime.

Terug naar m’n punt, de filmindustrie heeft een rare relatie met lelijke vrouwen: ze zijn onzichtbaar. Ga maar na. Als een scenario om lelijke vrouwen vraagt dan regelen we een lekkere actrice en plakken we er een wrat met een haar en een bruin gebitje op. Zie Charlize Theron en Jennifer Aniston in Monster en Cake, die allebei dachten: als ik een keer niet fucking lekker ben in een film, dan wordt die Oscar vast wel in m’n schoot geworpen. Want ondanks dat er geen lelijke vrouwen worden gecast in Hollywood, is een knappe vrouw die zichzelf lelijk maakt voor een rol opeens wel heel bijzonder. Of erger nog, we laten de vernuftige make-up achterwege en zetten de lekkere actrice gewoon alleen een dom brilletje op. Niks is zo’n fluim in het gezicht van de kijker als Rachel Leigh Cook die in She’s All That een kneus moet voorstellen… tót dat brilletje af gaat. Geen Oscar-materiaal, maar minstens net zo kansloos.

Het pijnlijke aan dit verschijnsel – Hollywood die liever lekkere mokkels een fopbril opzet dan daadwerkelijk lelijke actrices een kans te geven – is het feit dat mannen wél lelijk mogen zijn. Sterker nog, ze mogen lelijk zijn én een hele hete partner regelen. In Zookeeper wil Rosario Dawson heel graag dat Kevin James haar ziet staan, maar helaas voor haar is het de bedoeling dat wij haar een lelijke loser vinden, met haar khaki bermuda, inspiratieloze paardenstaart en make-uploze porem. Grappig bedoeld, maar het helt meer naar treurig. Kevin James is vast heel aardig maar hij is voor mij het ultieme voorbeeld van een lelijke man die altijd naast bloedmooie vrouwen wordt gecast. Terwijl, wanneer wordt er eens een keer een hond van een vrouw naast Tom Hardy gecast als love interest? Gaan we zeker nooit doen hè?

Los van dat de foplelijkerds & Oscar-lelijkerds zo’n doorzichtige trope zijn waarvan ik hoop dat steeds minder mensen ervan onder de indruk zijn of erom moeten lachen, denk ik oprecht dat het schadelijk is. Noem me fragiel maar het doet wel degelijk iets met me als een bloedmooie vrouw voor lelijk moet doorgaan en zo behandeld en aangesproken wordt. Zelfs al is het fictie of ‘humor’. Je eerste gedachte is dan: damn, als zij al voor lelijk mokkel door moet gaan?

Daarnaast denk ik dat het tijd wordt dat vrouwen die niet aan het schoonheidsideaal voldoen ook de kans krijgen om te schitteren. Niet de rol van ‘lelijke vrouw krijgt metamorfose’. Maar gewoon ‘normale vrouw zit bij Tom Hardy op schoot’.