Prénom Carmen #31

Carmen Felix schrijft over genre, niche en mainstream.

Ik had me natuurlijk niet zo moeten laten opfokken door het labeltje ‘verboden film’, al die jaren dat ik me verheugde op Gerarld Kargl’s Angst. Die hoge verwachtingen stegen nog een treetje toen ik de film nergens legaal kon vinden. Wat kon ik verwachten? Was het echt zo erg? Kregen kijkers een hartaanval? Liepen er destijds veel mensen uit de zaal? En is de notie ‘er liepen mensen uit de zaal en er vielen mensen flauw’ niet altijd gewoon een saaie marketingtruc?

Spoiler: Angst viel me absoluut niet tegen, de hype om de film uit 1983 (en uit Oostenrijk, maakt het nog spannender hè) dus wel. Wie de trailer zag, heeft de film basically al gezien. Tenminste, de lightversie. Het is inderdaad een stressvolle dollemansrit. Je volgt een unhinged witte kansenparel die op de dag van z’n vrijlating direct weer op zoek gaat naar vrouwtjes om te terroriseren, verkrachten, martelen en uiteindelijk vermoorden. Fun!

Grootste stressfactor van de film (naast het geweld) is het geluid: de ziek aanstekelijke muziek van Klaus Schulze, maar ook al het andere geluid. Wist ik veel dat een dikke tekkel die op een kunstgebit sabbelt en een tbs’er die met z’n goedkope bordeelsluipers over grind marcheert zo eng konden klinken? Er zitten een paar scènes in waar je op z’n minst “oei” en “yikes” van stamelt, maar echt eng, oogterreur of flauwvalmateriaal wordt het nooit. Noem me afgestompt, maar er moeten voor mij minstens drie baby’s worden gespiest wil ik nog ‘angst’ voelen bij een film. Ik had me wat minder moeten laten opfokken door dat labeltje ‘verboden en moeilijk te vinden’.

Angst is inderdaad een nare thriller, met een paar momenten waarop je geschrokken je wangen vastpakt maar met nog veel meer momenten waarbij je juist je vette slagerslach probeert in te houden. De knulligheid is soms te overheersend: zoals wanneer de hoofdpersoon staat te kloten met een paar zware lijken, bonje maakt met wat gillende kinderen na een mild verkeersongelukje, op z’n allergeilst een braadworst met heel veel mosterd staat weg te hakken (in de vroege ochtend), door de politie wordt aangehouden nadat hij theatraal foutparkeert, of de eerdergenoemde dikke tekkel een stuk worst voert. Er komt veel worst in deze film voor. Mij hoor je niet klagen.

Prima film dus, maar mensen moeten niet zo overdrijven. Dan heb ik het niet over de paniekvogels die deze film hebben geprobeerd te laten verdwijnen in de jaren tachtig, maar over de filmbro’s met hun blogjes, twitteraccounts en vlotte pennen die mij zo lekker hebben gemaakt met statements zoals “Als je je ooit hebt afgevraagd wat Alex gedwongen moest kijken tijdens zijn aversietherapie in A Clockwork Orange, weet dan dat het waarschijnlijk zoiets als Angst was”. Nee lieverd, we weten allebei dat het waarschijnlijk Cats was. Hou op met liegen.