Prénom Carmen #17

Carmen Felix schrijft over mainstream, genre en niche en gaat haar mening niet onder bioscoopstoelen of lounge-banken steken.

Onlangs keek ik met een half oog mee naar Panic Room (2002), een film die ik inmiddels misschien wel zes keer heb gezien. Het is een film van David Fincher, over een kleine heist op een mooie brownstone waar Jodie Foster en een diabetische, elfjarige Kristen Stewart net in zijn getrokken. Het huis heeft een eersteklas panic room van staal en beton waar nog wat waardevolle spulletjes van de vorige (zeer rijke) eigenaar in liggen. De voormalige security guy, de kleinzoon van de voormalige eigenaar en een professionele crimineel komen even om de hoek koekeloeren om het spul te jatten.

Gewoon precies het soort film dat je bij 2002 verwacht dus, inclusief van die flashy shots waarbij de camera als een vlieg ín de meterkast vliegt en door het elektriciteitsnetwerk (of was het nou het luchtfilteringssysteem?) zoemt, iets wat destijds heel erg hot en techy was en er gewoon heel vet uitziet.

Iets wat in dat jaar ook heel erg hot was, was Jared Leto. Mijn crush ontstond twee jaar daarvoor al, want ik had nog nooit zo’n lekkere junk gezien als Harry Goldfarb in Requiem for a Dream. Maar Junior, de inbreker die Leto in Panic Room speelt, moet mijn favoriete rol van de acteur zijn. Junior is namelijk niet zomaar een inbreker met een gênant kapsel, Junior is het soort rotkerel waarin ik helaas meer van mezelf herken dan ik zou willen. Niet dat ik een rijke opa of oma heb met een saferoom vol geld die ik van plan ben leeg te roven. Zulke lekkere financiële meevallers zijn mij helaas niet gegund.

Nee, Junior spreekt tot me omdat hij me heel hard laat lachen in een spannende, tikkie serieuze film. Hij is enorm geneigd om iedereen die hem maar ook een beetje in de weg zit af te knallen en zit vol slechte ideeën gevoed door z’n matige intelligentie, zoals mensen in een saferoom vergassen. Wat denk je dat er gebeurt? Dat ze de deur nog voor je opendoen om die schatkist aan je te overhandigen? Het voelt enorm als onbedoelde Home Alone-vibes. En dan die vlechtjes hè. Die vlechtjes waarover Jared Leto in een achter de schermen-docu’tje overigens (grappend?) heeft beweerd dat David Fincher ze eigenhandig voor hem heeft ‘gezet’. Iets waar ik persoonlijk mijn twijfels bij heb, maar het zijn dit soort zielige grapjes die me op de been houden.

Het idee dat David Fincher een begenadigd vlechtjeszetter is doet me gewoon goed. Ik zie al helemaal voor me hoe hij over de stranden van de Costa Brava sjokt met een tas vol kraaltjes, veertjes en gekleurde elastiekjes en met een brede glimlach roodverbrande toeristen op hun strandbedjes lastigvalt en over probeert over te halen tot een Bo Derek-lookje. Ugh, ik heb zin in vakantie!