Focus: De zomer van Tarantino
Jackie Brown
De negende van Beethoven kenden we, maar vanaf half augustus ook de negende van Quentin Tarantino. De uitbreng van zijn Once Upon a Time… in Hollywood gaat niet ongemerkt voorbij in de filmtheaters.
De één vindt hem een overschatte recycler van pulpfilms, een ander een groot vernieuwer van de cinema. Hoe het ook zij: naar een nieuwe Tarantino-film wordt altijd uitgekeken. Vier filmtheaters pakken naar aanleiding van Once Upon a Time… in Hollywood dan ook stevig uit met Tarantino. Zo vertonen Lab111 in Amsterdam en Kino in Rotterdam alle negen films van Tarantino. Als geheugenopfrisser even de titels op een rijtje: Reservoir Dogs (1992), Pulp Fiction (1994), Jackie Brown (1997), Kill Bill: Vol 1 (2003) en Kill Bill: Vol 2 (2004), Death Proof (2007), Inglourious Bastards (2009), Django Unchained (2012), The Hateful Eight (2015) en als laatste Once Upon a Time… in Hollywood (2019). Als extraatje vertonen Lab111 en Kino ook de twee films die Tarantino voor bevriende regisseurs schreef: True Romance (1993) voor Tony Scott en From Dusk Till Dawn (1996) voor Robert Rodriguez.
Lumière in Maastricht beperkt zich onder de titel Summer of Tarantino tot drie films (Jackie Brown, Pulp Fiction en Reservoir Dogs) en een lezing. Lux in Nijmegen tenslotte houdt 20 augustus in de open lucht een Tarantino-marathon.
Studio/K in Amsterdam pakt het anders aan. Onder de titel Tarantino Presents vertoont het acht films die van grote invloed zijn op het werk van de man die films leerde maken door naar films te kijken. Niet alleen naar gecanoniseerde meesterwerken, maar vooral naar de trash en pulp, die hij als videotheekmedewerker in de jaren tachtig onder ogen kreeg. Studio/K vertoont van deze inspiratiebronnen City on Fire (Alvin Rakoff, 1979), Django (Sergio Corbucci, 1966), Enter the Dragon (Robert Clouse, 1973), The Good, the Bad and the Ugly (Sergio Leone, 1966), The Inglorious Bastards (Enzo G. Castellari, 1978), The Taking of Pelham One Two Three (Joseph Sargent, 1974), The Thing (John Carpenter, 1982) en Kiss Me Deadly (Robert Aldrich, 1955). Het laatste woord is aan Tarantino: “Ik denk niet dat het publiek dommer is dan ik. Ik ben het publiek.”