TRUE ROMANCE

Quentin Tarantino is de naam. In Cannes ontving hij de Gouden Palm voor zijn tweede film, Pulp fiction. Zijn debuutfilm Reservoir dogs maakte ook al veel indruk, waardoor Tarantino nu te boek staat als het grootste nieuwe filmtalent van Hollywood. Pulp fiction laat in Nederland nog even op zich wachten, maar de verfilming van Tarantino’s eerste scenario True romance bereikt deze maand de bioscoop.

Zes jaar geleden wisselde Quentin Tarantino een baantje in een videotheek af met het spelen van bijrolletjes in televisie-series, waaronder de sitcom ‘The golden girls’. Dit acteerwerk beantwoordde echter niet aan de ambities van de B-filmliefhebber. Hij schreef drie scenario’s en hoopte met de verfilming ervan als regisseur te kunnen debuteren. True romance werd als eerste verkocht, maar bleef jaren op de plank liggen. Natural born killers leek een zelfde lot beschoren, totdat Tarantino het heft zelf in handen nam en met succes zijn Reservoir dogs buiten het studiosysteem maakte. Dankzij het succes van die film staan Tarantino’s scenario’s nu volop in de belangstelling. Oliver Stone is bezig met de verfilming van Natural born killers, Hong Kong actiespecialist John Woo zet later dit jaar zijn tanden in een door Tarantino op maat gesneden scenario en de naam van de golden boy valt om de haverklap als er interessante nieuwe Hollywood projecten worden aangekondigd. Quentin kan niet meer stuk.
Tarantino dankt zijn populariteit niet alleen aan zijn messcherpe dialogen, maar ook aan zijn verbondenheid met de populaire hedendaagse cultuur van film, televisie, video en stripboeken. Getuige zijn scenario’s heeft hij tijdens zijn werkzaamheden in de videotheek zijn ogen flink de kost gegeven. Waar hij in later werk zijn invloeden op een slimme manier naar eigen hand weet te zetten, staat zijn eerste scenario True romance bol van overduidelijke verwijzingen naar andere films. Voor hij echt kon opbloeien moest de filmfreak in Tarantino eerst even zijn ei kwijt. De voormalige reclamefilmer Tony Scott, bekend als regisseur van Top gun en The last boy scout, bakte er een omeletje van.

Bloedbad
Waar Reservoir dogs opent met een discussie over de diepere betekenis van Madonna’s ‘Like a virgin’, begint True romance met een al even fijnzinnig gesprek over de merites van Elvis Presley. Clarence Worley (Christian Slater) bekent nimmer homoseksuele neigingen gehad te hebben, maar met Elvis best het bed te willen delen. Maar dan alleen indien de King nog leefde natuurlijk. Clarence houdt niet alleen van Elvis maar heeft, net als zijn geestelijke vader, ook een groot zwak voor Aziatische actiefilms, van kung-fu tot John Woo. Zijn verjaardag brengt hij traditiegetrouw alleen in de bioscoop door, bij een marathonvertoning van Sonny Chiba’s Streetfighter films. Daar doet de blonde prostituée Alabama Whitman (Patricia Arquette) een geslaagde poging hem te versieren, waarna de twee in bed belanden en verliefd worden. De volgende ochtend verschijnt de geest van Elvis, die Clarence gebiedt Alabama’s pooier te doden. Na het zien van John Woo’s A better tomorrow 2 gaat onze jonge held gewapend de deur uit.
De confrontatie met de pooier, in wie we een zwaar geschminkte Gary Oldman herkennen, mondt uit in een bloedbad dat sterk aan de climax van Taxi driver doet denken. Waar Travis Bickle in Scorsese’s film alleen opereerde krijgt Clarence echter hulp van Elvis, die hem aanspoort de souteneur in zijn ballen te schieten. Met een koffer vol cocaïne ontvlucht hij de plek des onheils, in de hoop samen met zijn bruid een fortuin te kunnen verdienen in Californië.

Uitgebluste blower
Alsof het een spelletje Triviant betreft wordt de kennis van filmliefhebbers in True romance voortdurend op de proef gesteld. Naast diverse verwijzingen naar de B-filmcultuur dringt de vergelijking met David Lynch’ Wild at heart zich voortdurend op. Twee jonggeliefden trekken door de grote boze wereld en de regisseur en scenarioschrijver trekken af en toe een blik geconcentreerde waanzin en explosief geweld open om het gebrek aan diepgang te verbergen. Lynch gebruikte dwergen en dikke bejaarden in lingerie, Scott en Tarantino vallen terug op steracteurs in amusante bijrollen. Zo hebben Dennis Hopper en Christopher Walken een prachtige confrontatie, die Tarantino’s geniale oor voor sterke dialogen opnieuw bevestigt. Brad Pitt is hilarisch als uitgebluste blower die maar niet van de bank wil komen en Gary Oldman is volkomen bizar in zijn rol als pooier. Oldmans accent schijnt authentiek Jamaicaans te moeten klinken, maar het maakt hem vrijwel onverstaanbaar, waardoor Tarantino’s monoloog over de geneugten van het beffen verloren gaat.
In True romance prevaleert vorm boven inhoud, maar de vorm is bij vlagen geniaal. Dat is vooral te danken aan de acteurs en hun teksten. Regisseur Tony Scott hoefde daar weinig aan toe te voegen, waardoor de film vooral gezien kan worden als Quentin Tarantino’s eerste kind. Verre van perfect, maar wel goed gebekt. Het maakt de verwachtingen rond Pulp fiction alleen maar groter.

Bart van der Put