Plaire, aimer et courir vite

Zonder veel tamtam presenteert de officiële selectie van Cannes ieder jaar een film over de LGBT-gemeenschap. Na het succes van 120 BPM komt het enigszins gelijkgestemde Plaire, aimer et courir vite minder sprankelend over.

Terwijl de afgelopen jaren met aandacht wordt gevolgd hoeveel vrouwelijke regisseurs bij de officiële selectie van Cannes zitten, is er nog iets aan de hand. Maar dan iets waar geen artikelen of overdenkingen aan worden gewijd. Iets dat zo onopvallend is dat het net zo goed als toeval kan worden afgedaan als het niet zo consistent werd doorgezet.

Al zo’n jaar of vijf zit er bij de officiële selectie ieder jaar minstens één titel met een homoseksuele hoofdpersoon of een lgbtq+ onderwerp. Emancipatie onder de radar. In 2015 was er de passionele liefde tussen twee vrouwen in Carol (Todd Haynes), het jaar daarop volgde het verhaal van de homoseksuele Louis die terug naar ‘huis’ keert voor een familiereünie in Xavier Dolan’s Juste la fin du monde en vorig jaar waren er de aids-activistische leden van ACT UP in Robin Campillo’s 120 BPM.

Christophe Honoré’s Plaire, aimer et courir vite sluit qua het tijdsperk waarin het zich afspeelt (begin jaren negentig), de prominente rol voor aids en natuurlijk de Franse setting aan bij laatstgenoemde. Romanschrijver Jacques (Pierre Deladonchamps, L’inconnu du lac) is begin veertig en woont alleen in een Parijs appartement. Hij heeft de gedeelde voogdij over zijn zoontje Loulou, zijn eveneens homoseksuele buurman komt vaak op bezoek, maar op het gebied van de liefde lijkt hij niets meer aan te willen gaan. Flirten gaat hem beter af. In Bretagne waar hij voor een voorleesavond is, ontmoet hij de jonge twintiger Arthur in een bioscoopzaal. Het begin van een passionele affaire die Jacques zo min mogelijk tot bloei wil laten komen.

Hoewel het redelijk duidelijk is waarop wordt aangestuurd, lukt het over het algeheel niet het materiaal te laten sprankelen. Maar net zoals homoseksualiteit onopgemerkt de officiële competitie van Cannes binnen is geslopen, zo gaan ook de sterkste momenten in deze film over het schaduwleven dat wordt geleid. In enkele scènes schetst Honoré wat er in het letterlijke en figuurlijke donker gebeurt: een ontmoeting in een verduisterde bioscoopzaal, een avondwandeling door het Bretonse Rennes, maar ook de verhandelingen in een cruisinggebied. De nacht is van de homo’s. Anonieme blikken, snelle actie. Als een schaakspel waarvan de regels elk moment gebroken moeten worden. In die paar scènes schuilt een ontroerende terugblik naar hoe het zo geworden is: sluimerend opvallen tussen hash tags en wat du moment trending is.