FilmPers – 2 september 2011

JOHAN PRIMERO
Johan Kramer
Kramers humanistische johan primero gebruikt de kracht van de eenvoud, waarin herhaling en details een droogkomische dimensie krijgen en een onderbreking extra aandacht oproept. Kramers sympathieke, kinderlijke hoofdpersoon rijdt weliswaar een enkel rondje te veel, maar we blijven hem graag volgen op zijn ritjes onder de warme Spaanse zon.
De Telegraaf (Eric Koch)

johan primero is een warme film die je onderdompelt in de microkosmos van Johan en degenen die zijn gekte tolereren: voetballertje Leo, de oude meneer Suarez, die vanaf zijn bankje één levenswijsheid per dag meegeeft, en kletskous Jorge, die pretendeert te zuchten onder het huwelijk. En het excentrieke meisje Paquita, Johans ticket naar een echt leven: net als in het innemende gigante is de vraag of de kolos zich uit zijn zelf gebouwde fort van vet, inertie en routine bevrijdt.
NRC Handelsblad (Coen van Zwol)

De film doet denken aan naoorlogse Italiaanse komedies, waarin iedereen het hart op de goede plaats heeft. De warme kleuren en het zonlicht versterken het gevoel dat we in een gezellige volkswijk zijn beland. Die benadering heeft zijn dramatische beperkingen, maar zorgt wel voor een innemende film.
Het Parool/GPD-kranten (Jos van der Burg)

R U THERE
David Verbeek
Ook als alles door een verkeersongeluk op losse schroeven komt te staan, en Jitze zich bewust wordt van zijn sterfelijkheid, is het moeilijk meeleven. De opwinding over een hedendaags verhaal over de vervlechting van de werkelijke en virtuele wereld, wordt halverwege gesmoord in een vrij traditioneel boy meets girl-verhaaltje, waarbij het Taiwanese meisje samenvalt met het clichématige westerse beeld van de Aziatische schone.
Trouw (Belinda van de Graaf)

Het is een tamelijk dun dramatisch gegeven dat Verbeek uitwerkt in r u there. Dat het de huidige internetgeneratie schort aan echt contact is eerder een platitude dan een originele invalshoek. Verbeek mag dan met zijn film een bijprogramma van het filmfestival in Cannes hebben gehaald, echt veel indruk maakte zijn film daar niet.
Algemeen Dagblad (Ab Zagt)

r u there is een bijna foutloze film met een aantal prachtige scènes, zoals het bezoek van Jitze aan de familie van Min-Min, ver buiten de grote stad Taipei aan een opgedroogde rivierbedding. Als de film iets mist, is het intensiteit: het drama blijft vlak en vrijwel rimpelloos, net als het stoïcijnse gezicht van de hoofdpersoon.
de Volkskrant (Pauline Kleijer)

MR. NOBODY
Jaco van Dormael
Het is een zeer ambitieuze film waarin de Big Bang wordt gecombineerd met de Big Crunch en andere natuurkundige fenomenen, zoals de chaostheorie. Ook snijdt de film thema’s aan als toeval versus lot, de (chemische) aard van liefde, sterfelijkheid en het fenomeen tijd. Alleen al door die inhoudelijke ambitie is de film zeer verfrissend en opvallend binnen het bioscoopaanbod.
NRC Handelsblad (André Waardenburg)

Aanvankelijk irriteert de willekeur nogal. Een veelheid aan mogelijkheden maakt ieder van die mogelijkheden op zich niet interessanter. Knap is dat Van Dormael je in sommige momenten toch weet te raken; zoals bij de intens beleefde eerste liefdes en bij het moment op het station. Maar gelukt is deze ideeënfilm niet, want de grote filosofische vraag eronder gaat verloren in de storm aan associaties.
Trouw (Jann Ruyters)

mr. nobody is geen hapklare brok. De ambitieuze, Engelstalige productie van de Belg Jaco van Dormael neemt je mee op een hallucinerende tijdreis waarin grote en kleine levensvragen aan bod komen. (…) Van Dormael laat de consequenties van de keuzes van de hoofdpersoon zien aan de hand van allerhande theorieën, van Big Bang en Big Crunch tot snaartheorie en vlindereffect. Soms slaat hij daarin door, maar mr. nobody blijft fascineren, al was het maar door de prachtige, dromerige beelden en de meeslepende soundtrack.
De Telegraaf (Annet de Jong)

AGORA
Alejandro Amenábar
Het getuigt van lef dat de makers zich met een film van deze omvang zo nadrukkelijk tegen religieuze verdwazing keren. Het geeft agora een grote actuele meerwaarde — het behoeft geen betoog dat fundamentalisten van alle gezindten zestien eeuwen later onverminderd in staat blijken te zijn vrouwen en vrijdenkers te knechten en dood en verderf te zaaien.
Het Parool-GPD/kranten (Bart van der Put)

Amenábar gaat verder dan films die graag via het gekrioel op het slagveld laten zien hoeveel figuranten er zijn opgetrommeld. Hij zoomt regelmatig nog verder uit, tot de hele aarde in zicht is en het tumult als geroezemoes reikt tot aan de sterren. Wij mensen zijn maar kleine onderdeeltjes in tijd en ruimte, zegt hij daarmee. Subtiel is dat niet. Net zomin als de dialogen en de bombastische soundtrack. Maar het benadrukt allemaal wel dat het Amenábar in de eerste plaats om ideeën gaat.
de Volkskrant (Floortje Smit)

Het al te eenvoudige schema is historisch aanvechtbaar, maar leent zich bovendien nauwelijks voor echt drama. Geen drama zonder een dilemma, maar daar doet dit manicheïstische epos niet aan. Wat ook niet bepaald helpt is dat Hypathia, als overtuigd stoïcijn, elke tegenslag (moord, doodslag, plundering) gelaten en evenwichtig opneemt. De dogmatische tweedeling in goed en kwaad duidt vooral op onderschatting van de kijker.
NRC Handelsblad (Peter de Bruijn)

MOTHER
Bong Joon-ho
Net als in de — iets dwingender en spannender opgezette — seriemoordenaarsfilm memories of a murder (2003) zet Bong Joo-ho de kijker steeds op het verkeerde been, door te spelen met het verwachtingspatroon. Gortdroge humor en bloederige geweldsexplosies wisselen elkaar af in een intrigerend moordmysterie dat tragischer wordt naarmate de moeder dichter bij de waarheid komt.
Het Parool/GPD-kranten (Fritz de Jong)

Alhoewel mother rijk is aan atmosfeer, schuilt er ook iets afstandelijks en kils in de wijze waarop de regisseur zijn personage opvoert. Alsof hij het publiek nadrukkelijk op de allegorische kanten van zijn film wijst — zo heeft de moeder geen naam, ze is immers dé moeder. Gaandeweg daalt Bong diep af in de psyche van de moederfiguur, die monsterlijke trekjes krijgt en geen middel schuwt om de onschuld van haar bloed te bewijzen. Een natuurkracht is ze, enkel nog door haarzelf uit te schakelen.
de Volkskrant (Bor Beekman)

Het bekroonde mother ontpopt zich al snel tot een spannende thriller, die niet zelden doet denken aan de klassiekers van Hitchcock. Een prachtige rol van Kim Hye-ja, een liefhebbende moeder, die bij het begin van de film danst in een korenveld. Wat is dit voor vrouw? Die vraag beantwoordt Bong Joon-ho in honderdachtentwintig zeer boeiende minuten. Aanrader.
De Telegraaf (Annet de Jong)