Actie! Op de set van An Impossibly Small Object

Bij de regisseur thuis, 9 september 2016, 16.25 uur

Er klinkt een luid gepiep als we op aanwijzing van een productiemedewerker zachtjes de voordeur van het Amsterdamse appartement van filmmaker David Verbeek en zijn vriendin Klara Mučibabić proberen te openen. Hoofden draaien verstoord onze kant op. “What the fuck is going on?!”, roept iemand boos.

In het krappe, verduisterde appartement is Verbeek – zwart T-shirt, zwarte joggingbroek – bezig met de opnamen van zijn ‘superlowbudgetfilm’ An Impossibly Small Object, een Taiwanees-Kroatische coproductie, gemaakt met een internationale, multi-inzetbare cast en crew. Mučibabić is verantwoordelijk voor de art direction én heeft een rolletje. Schrijver/regisseur Verbeek – onlangs is hij begonnen aan wéér een nieuwe productie, de Nederlands-Chinese vampierfilm Dead & Beautiful — speelt zelf ook mee, als “een 33-jarige fotograaf uit Amsterdam”.

In An Impossibly Small Object, waarvoor twee jaar geleden al opnamen werden gemaakt in Taiwan, maakt de fotograaf op een nacht in Taipei een foto van een achtjarig meisje. Een foto zoals zovele, zo lijkt het in eerste instantie, maar de fotograaf raakt langzaam maar zeker gefascineerd door het door hem geportretteerde meisje.

De bewuste foto hangt op de deur van het appartement van Verbeek, die behalve een gelauwerd filmmaker ook een zeer verdienstelijk fotograaf is. “Kun je even bij de deur gaan staan?”, vraagt DoP en vriend Morgan Knibbe (Gouden Kalf-winnaar met Those Who Feel the Fire Burning, 2015). “Dan kunnen we markeringen aanbrengen.”

Links en rechts wordt met lampen geschoven, op de houten vloer wordt een rails neergelegd waarop de camera moet gaan bewegen. Mučibabić – geblondeerd haar; lange, nauwsluitende grijze jurk met een enorme split – zit aan de bar in de open keuken. Ze rookt een sigaretje en neuriet wat, terwijl de mannen de hoogte van haar barkruk verstellen.

Haar kruk moet iets omhoog, zegt Knibbe. En ze moet iets rechter gaan zitten. Verbeek zegt dat de krukken beter verwisseld kunnen worden: “Deze zakt heel langzaam naar beneden en dat is funest voor de continuïteit.”

Er wordt een kussen op Klara’s kruk gelegd, en nog een. “Die kussens maken het niet eenvoudiger om stil te zitten”, zegt Verbeek. Een productiemedewerker weet raad; hij tapet de kussens aan de kruk vast. Dan is het beeld goed, vindt Knibbe. Opnameleider Marko Šprajc neemt Verbeeks plek in achter de bar – erop staan flessen, wodka, whisky, Jägermeister, koffielikeur, jus en een pak volle melk – zodat Verbeek even door Knibbe’s camera kan kijken; hij is het met hem eens.

Verbeek vraagt waar het shirt is dat hij zo moet aantrekken, Mučibabić frunnikt voor de spiegel nog wat aan haar haar, dan kan er gerepeteerd worden. “Let’s go guys”, zegt de opnameleider, “full rehearsal.”

Verbeek komt zijn appartement binnen, steekt wat Chinese lampjes aan, trekt zijn shirt uit en een ander shirt aan en gaat achter de bar staan om een cocktail te bereiden. Klara klautert op haar kruk en steekt een sigaret op. Er volgt een minutenlange, steeds geïrriteerdere dialoog; de liefde tussen de twee lijkt uitgedoofd.

Na drie keer repeteren, zijn Verbeek en Knibbe tevreden en weet iedereen waar hij aan toe is; de markeringen zijn op de juiste plekken aangebracht. “Okay, let’s go!”, zegt de opnameleider. “Let’s get this one.”

An Impossibly Small Object Taiwan/Kroatië, 2017 | Regie en scenario David Verbeek | Productie June Wen | In coproductie met Patrick Mao Huang, Siniša Juričić | Camera Morgan Knibbe | Montage Chuan-Yang Li | Art direction Klara Mučibabić | Kleding Zorana Meic | Make-up Silvija Bradica | Geluid Luuk Hoogstraten | Make-up Silvija Bradica | Met Lele, Hehe, Gijs Scholten van Aschat, Paloma Aguilera Valdebenito, Tine Joustra, Boris van der Ham, Lineke Rijxman, Chaib Idrissi, Pip Pellens, Yootha Wong-Loi-Sing, Klara Mučibabić, David Verbeek | Te zien vanaf tweede helft 2017