Mascarade

Zon en zonde aan de Franse Riviéra, in Nicolas Bedos’ spectaculair ogende maar weinig verrassende oplichterskomedie Mascarade.

‘Zo trek je een kijker een film binnen’, schreef Jos van der Burg in Filmkrant #427 over de opening van Nicolas Bedos’ vorige film La belle époque (2019), waarin de kijker midden in een bizarre historische re-enactment terechtkomt. Ook Bedos’ nieuwe film Mascarade opent spectaculair: opzwepende montage, een vrouw en een man zijn geld aan het tellen in een luxe hotelkamer, een verwarde man zit opgefokt in z’n auto, een moeder en dochter proberen wanhopig iemand te bellen.

Het eindigt met het neerschieten van Margot (Marine Vacth), een jonge oplichter die de Côte d’Azur afstruint op zoek naar rijke, mannelijke slachtoffers die ze onder andere afperst met compromitterende foto’s. Samen met Adrien (Pierre Niney), een voormalig balletdanser die na een motorongeluk financieel afhankelijk is van de oudere acteur Martha Duvall (Isabelle Adjani), bedenkt ze een plan om de zwalkende familieman Simon (Francois Cluzot) zijn fortuin af te troggelen. Topkok Giulia (Laura Morante), een ex-geliefde van Adrien die door een groep makelaars uit haar vijfsterrenrestaurant is gewerkt, staat het duo bij met advies.

Op papier klinkt dat veelbelovend. Dit zou geweldig amuserend zijn voor mensen die nog nooit een oplichtersfilm hebben gezien, stelde de Amerikaanse criticus Nicolas Bell in zijn recensie voor Ioncinema. Het probleem, voegde hij daaraan toe, is dat we die film eigenlijk allemaal al een keer hebben gezien. In Mascarade mixt Bedos bekende elementen uit onder andere Dirty Rotten Scoundrels (1988) en The Sting (1973) met Sunset Boulevard (1950) en Charade (1963) en voegt er een vleugje Franse seks en wat zonnige locaties aan toe.

Maar dat Mascarade als bekend terrein voelt, betekent niet dat er niets te genieten valt. Het tempo is hoog, de locaties zijn prachtig en veteranen Isabelle Adjani (Possession, 1981) en Francois Cluzet (Intouchables, 2011) spelen geweldige bijrollen als de beoogde melkkoeien van Margot en Adrien. Dat de zaken er anders voor komen te staan dan dat deze twee aanvankelijk dachten, is inherent aan het oplichtergenre, maar: houdt Adrien Martha eigenlijk wel voor de gek? Is Simons huwelijk toch standvastiger dan gedacht? En dat Margot en Adrien van de kruimels van de superrijken afhankelijk zijn, is duidelijk, maar zijn Martha en Simon werkelijk beter af? Wie houdt wie hier nou eigenlijk voor de gek?