L’amour et les forêts

Schuchtere vrouw wordt verliefd op charmante man, maar raakt verstrengeld in zijn toxische greep. Valérie Donzelli toont in L’amour et les forêts haarzuiver hoe zoiets bijna ongemerkt kan gebeuren.

Het voelt net iets te perfect, die romance waarmee Valérie Donzelli haar romanverfilming L’amour et les forêts opent. De ontmoeting tussen Blanche (Virginie Efira) en Grégoire (Melvil Poupaud) is nog vrij conventioneel – zij wat ongemakkelijk op een feestje, hij een oude bekende met een vlotte babbel – maar daarna ontwikkelt de relatie zich opvallend snel en uitbundig. Een spiritueel bevrijdende vrijpartij, dromerig dwalen over een zonovergoten boulevard, alles zo romantisch gedraaid dat het bevreemdt. Blanche en Grégoire bezingen elkaar zelfs in een musicalnummer.

En dat terwijl L’amour et les forêts toch vooral een noodlotsdrama is. Want toont Donzelli die eerste dagen nog als een bevrijding voor de normaal zo gereserveerde Blanche, de romantiek slaat gaandeweg om in een nachtmerrie, wanneer Grégoire moet verhuizen voor zijn werk. Weg van Blanche’ familie voelen zijn constante telefoontjes steeds meer controlerend en wordt een dreigende ondertoon voelbaar in zijn liefkozingen. Tot uiteindelijk de bom barst en Grégoire zijn ware toxische gezicht laat zien.

Van uitzinnige droom naar giftige nachtmerrie en de kleine stapjes die daartussen zitten: Donzelli laat ze haarfijn zien. Hoe Blanche’ dromen van een beter leven en een leven lang in de schaduw staan van haar sociaal begaafde tweelingzus (Efira in dubbelrol) haar zicht vertroebelen voor Grégoire’s bezitterige gedrag. Hoe hij telkens een beetje van haar vrijheid inperkt en Blanche psychologisch aftakelt. En hoe vervolgens haar pogingen om aan zijn greep te ontsnappen vruchteloos blijken – alleen in haar dromen vindt ze een uitweg.

Efira is perfect gecast als de dromerige Blanche, een personage in lijn met haar seksueel en spiritueel getroebleerde rollen in Sibyl (2019) en Benedetta (2019) – waarin zij eenzelfde soort transformatie doormaakt. Ook Melvil Poupaud was eerder te zien als bezitterige vriend, in Woody Allens Coup de chance (2023). Zijn dik aangezette Grégoire heeft echter meer weg van Jack Nicholson in The Shining (1980): wreed, manisch en manipulerend. IJzig sterk is de scène waarin hij Blanche de schuld van zijn toxische gedrag in de schoenen schuift: “Hoe heb je dit van me kunnen maken!”, bijt hij haar toe. Maar wij weten wel beter.