Joe

Ingehouden gekte

  • Datum 04-06-2014
  • Auteur Joost Broeren
  • Thema Filmkrant 366
  • Gerelateerde Films Joe
  • Regie
    David Gordon Green
    Te zien vanaf
    12-06-2014
    Land
    Verenigde Staten, 2013
  • Deel dit artikel

Zowel regisseur David Gordon Green als acteur Nicolas Cage tonen voor het eerst in lange tijd weer wat ze écht kunnen met Joe, met Cage als ex-gedetineerde die zich met man en macht staande probeert te houden.

Godzijdank: Nicolas Cage heeft het nog. De afgelopen jaren leverde de acteur een aaneenschakeling van hersenloze blockbusters af, van de Indiana Jones na-apende National Treasure-reeks via de Harry Potter na-apende Sorcerer’s Apprentice-films tot de bloedeloze stripverfilmingen van de Ghost Rider-serie.

Áls hij zo nu en dan al eens in een meer geslaagde film te zien was, had de hypermanische kant van zijn persona steeds de overhand; zie bijvoorbeeld zijn faux-Batman in Kick-Ass of cokesnuivende politieagent in Werner Herzogs The Bad Lieutenant: Port of Call – New Orleans.

Maar nu krijgen we eindelijk weer eens die veel zeldzamere ingetogen Cage te zien – de Cage van Leaving Las Vegas (Mike Figgis, 1995) of Adaptation. (Spike Jonze, 2002). Niet dat de gekte weg is, maar als het titelpersonage van David Gordon Greens Joe houdt Cage hem juist uit alle macht binnen. Joe is een man met gewelddadig verleden die een teruggetrokken leven leidt. Als tiener Gary (Tye Sheridan), net oud genoeg om zich te gaan ontworstelen aan zijn gewelddadige vader Wade (Gary Poulter), komt te werken voor Joe’s boomvergiftigingsbedrijf, trekt dat Joe tegen wil en dank uit zijn isolement. Hij ontfermt zich over Gary, ergens tussen een vader, een oudere broer en een beste vriend in.

Op veel manieren roept Joe Jeff Nichols’ Mud in herinnering. Allereerst speelt Sheridan vrijwel dezelfde rol, en is de plot (raadselachtige outsider zet jongen op het rechte pad) zeer vergelijkbaar. Bovendien zijn de films in sfeer vergelijkbaar, deels doordat ze beiden in het zuiden van de Verenigde Staten spelen: Mud in de moerasdelta’s van Arkensas en Joe in het bosrijkere achterland van Greens thuisstad Austin, Texas.

Maar los van al die vergelijkingen staat Greens eigenzinnige film op zichzelf. Ook voor de regisseur is de film, na pretentieloze Hollywood-projecten als Pineapple Express en Your Highness, een terugkeer naar oude vorm – al denkt hij daar zelf anders over. Schijnbaar moeiteloos vermengt Green een urgent realisme, geholpen door van straat geplukte acteurs en echte locaties, met lyrische natuurbeelden in de stijl van Terrence Malick. Nu afwachten of hij met zijn volgende film Manglehorn voor Al Pacino kan doen, wat hij hier voor Cage doet.