House of Gucci

De trailer van Ridley Scotts soap-achtige House of Gucci beloofde een kitscherige film over een machtsstrijd binnen het Gucci-imperium. Scott vliegt het tabloidachtige verhaal echter opvallend serieus aan.

Filmtrailers doen vaak meer kwaad dan goed. Ze geven scènes weg, verklappen te veel over de plot, of drijven puur op droeve muzikale covers. Toch was er de afgelopen maanden één trailer waarmee ik wakker werd, de afwas deed, en naar bed ging: die van Ridley Scotts groteske soap House of Gucci. De ingrediënten van die trailer: een remix van Blondie’s ‘Heart of Glass’, ondefinieerbare accenten door Amerikaanse acteurs, en teksten als “It’s time to take out the trash!”

House of Gucci was daarmee al maanden voor release een filmevenement om naar uit te kijken: een extravagante studiofilm die paste in geen van de dominante ‘BSF-hokjes’ (blockbusters, superhelden, franchises). Er zijn niet veel andere filmmakers die bij de oude studio’s groen licht zouden hebben gekregen voor een tweeënhalf uur durend epos over de ondergang van een kleurrijk familie-imperium. Ze waren waarschijnlijk doorverwezen naar streamingdiensten als Netflix, want dit verhaal over ‘macht, liefde, glamour en moord binnen het bekende modehuis’ (aldus de wervingsteksten) kan makkelijk worden uitgemolken als tiendelige miniserie. Het familiebedrijf was niet voor niets decennialang een onuitputtelijke goudmijn voor roddelbladen en paparazzi.

De 83-jarige Ridley Scott heeft daar geen boodschap aan. De vermaarde regisseur van Alien, Blade Runner en The Martian is een van de weinige filmmakers die nog de ruimte krijgt om originele verhalen te filmen (zie bijvoorbeeld ook zijn recente #MeToo-ridderfilm The Last Duel). In de film moet jongste Gucci-telg Maurizio (een opvallend vlakke Adam Driver) in eerste instantie weinig hebben van het familie-imperium. Als hij de zelfverzekerde Patrizia Reggiani (Lady Gaga) ontmoet, ziet hij in haar de vrouw van zijn dromen. Zijn vader Rodolfo (Jeremy Irons, geschminkt als droeve vampier) moet echter niets van deze golddigger hebben, en dwingt hem te kiezen tussen Patrizia en zijn aandeel in het familiebedrijf. Maurizio kiest de liefde en zegt de familie vaarwel.

Zijn relaxte oom Aldo (Al Pacino) sleept het echtpaar terug de familie in. Aldo wil de dagelijkse leiding van het familieimperium best delen met Maurizio, want zijn eigen zoon Paolo (Jared Leto als kale, vadsige dandy) heeft vooral talent voor het talentloze. Het Gucci-imperium zit al jaren in een neerwaartse spiraal, daar waar de commercie het heeft gewonnen van luxueuze kwaliteit. De machtsbeluste Patrizia ziet haar kans schoon en duwt Maurizio (en zichzelf) steeds meer naar de voorgrond. Maar als er scheurtjes beginnen te ontstaan in hun huwelijk, moet Patrizia vooral vechten voor haar eigen plek binnen het imperium.

De film werd losjes gebaseerd op de gelijknamige bestseller van Sara Gay Forden uit 2001, met als ondertitel: ‘Een sensationeel verhaal over moord, waanzin, glamour en hebzucht’. Het zijn gedroomde ingrediënten voor een grootschalig, soaperig machtsepos. Mede daarom is het opvallend dat Scott de boel behoorlijk serieus aanvliegt. De regisseur houdt zich weliswaar niet in met talloze visuele foefjes, maar hij lijkt toch vooral een moderne versie van The Godfather te willen maken.

House of Gucci krijgt daarmee het merkwaardige karakter van een campfilm die tegelijkertijd óók een serieus docudrama wil zijn. En dat terwijl het verhaal van de Gucci’s en Patrizia juist in alles plat spektakel ademt. Maar Scott – sowieso geen regisseur met een feilloos gevoel voor humor – durft de kitsch nooit écht voluit te omarmen; alsof hij bang is dat de kijkers het materiaal niet serieus genoeg zouden nemen. Door Scotts bloedserieuze aanpak lijkt het soms bijna alsof hij een Shakespeare-sausje over de Story en de Privé wil gieten.

Dat de film desondanks geen seconde verveelt, is vooral te danken aan het sublieme acteursensemble. Pacino houdt perfect het midden tussen grotesk en tragisch, Leto is een absurde doch zeer effectieve liefdesbaby van Fredo Corleone en Super Mario, en Gaga steelt elke scène met haar waanzinnige aura. Waar A Star is Born (2018) haar geslaagde introductie als acteur was, is dit de film waarmee Gaga zich definitief bewijst als een van de grootste filmsterren van nu. Kijk niet gek op als ze in het voorjaar haar eerste Oscar mag gaan ophalen.

Hoewel de kitscherige belofte van de trailer helaas nooit helemaal wordt waargemaakt, maken de acteurs de glorieuze puinhoop van House of Gucci tóch onmisbaar. Voor je het weet raken we dit soort films immers ook weer kwijt aan het tv-scherm. En in een miniserie hadden we vermoedelijk toch veel minder plezier beleefd aan dit wonderlijke rariteitenkabinet.