Full Contact
Als een videogame
In Full Contact haalt dronepiloot Ivan ongenaakbaar de trekker over, tot hij het verkeerde doel raakt. Terwijl het oppervlak strak gekadreerd blijft, wordt de binnenwereld van Full Contact steeds meer een impressionistische koortsdroom.
Drones? Daar hebben we het toch al niet meer over? De onbemande bommenwerpers waren heel even een hot topic, maar inmiddels gaat het vooral over vluchtelingen. En met films als Good Kill (Andrew Nichol, 2015) en Eye in the Sky (Gavin Hood) leek het onderwerp ook op film wel uitgeput. Maar dat is buiten David Verbeek gerekend: zijn zesde film Full Contact is geen politiek geladen thriller, maar gebruikt een dronepiloot als aanleiding voor een filosofisch onderzoek naar de afstandelijkheid van onze digitale tijd.
In een impressionistisch drieluik presenteert Verbeek driemaal dezelfde figuren: een jager, zijn prooi en een gids. De exacte samenhang tussen de drie moeten we zelf creëren. In ieder geval begint de jager als de ongenaakbare dronepiloot Ivan (Grégoire Colin, de muze van Claire Denis). Voor hem zijn de omstreden experimenten van Stanley Milgram (zie Experimenter) de dagelijkse realiteit: gezeten achter een computerterminal in een grijsgrauwe cabine, ergens in een Amerikaanse woestijn, krijgt hij zijn orders binnen op zijn headset en zet hij ze om in actie. Alleen zijn het geen geveinsde stroomstoten die Ivan uitdeelt, maar echte bommen. Dat gaat hem prima af: de onderkoelde Ivan haalt gevoelloos de trekker van zijn joystick over, alsof hij een videogame speelt. En ook buiten werktijd vermijdt hij menselijk contact: hij racet rond op zijn motor, of bezoekt een stripclub.
Tot de bevelen dus niet kloppen. Foute intel, het trainingskamp blijkt een school, maar dan ligt het al plat. Kan gebeuren – niet Ivans schuld, drukt een superieur hem op het hart. Maar de soldaat is al geraakt, en de film volgt zijn psychische instorting door zelf ook uit elkaar te vallen. Terwijl het oppervlak strak gekadreerd blijft, zoals ook Ivan zijn gezicht te allen tijde in de plooi houdt, wordt de binnenwereld van Full Contact steeds meer een impressionistische koortsdroom.
Die strakke beelden van cameraman Frank van der Eeden (The Invader), de uitgekiende montage van Verbeeks vaste editor Sander Vos, de minimalistische muziek van Tindersticks-lid David Boulter: alles in Full Contact geeft het gevoel dat Verbeek de film tot in de puntjes heeft uitgedacht. Die sturende, soms zelfs doelbewust benauwende controle staat lijnrecht tegenover de luchtigheid van Verbeeks vorige film, het snel gedraaide ’tussendoortje’ How to Describe a Cloud. Dat is dan misschien het voordeel als je als maker noodgedwongen moet wachten voor je je film kunt draaien.
