Sylvie Verheyde over Stella

In de delicate Franse film Stella laat Sylvie Verheyde iets zien van het ongrijpbare moment waarop een jong meisje de overstap maakt naar een grotere bedreigende wereld. Een wereld die haar ook zal laten groeien.

Na een paar films in de luwte te hebben gemaakt, zoals het deels in Amsterdam opgenomen Princesses en Un frère, verraste de Franse Sylvie Verheyde vorig jaar in Venetië alles en iedereen met het ijzersterke Stella dat ze voor een deel op haar eigen herinneringen baseerde. Stella is het verhaal van een meisje dat opgroeit tussen de bierluchten en sigarettenrook in een café in de Parijse voorstad en via een nieuwe vriendin een andere wereld leert kennen. De Filmkrant sprak Verheyde in oktober op het Filmfestival van Vlaanderen in Gent.

De films die u hebt gemaakt gaan alle drie over meisjes en vrouwen. Is dat iets persoonlijks? “Ik wil laten zien hoe een meisje of een vrouw haar plaats zoekt in de wereld. Want dat is niet evident in cinema. Ik ken genoeg films waarbij mannen dat doen en ik laat dat nou eens van een andere kant zien. Ik hou er niet van om veel te praten over de film maar ik wilde ook nu dus de reis van een meisje laten zien. Een reis die deels mijn eigen reis is geweest. Ik groeide zelf ook op in een café aan de rand van Parijs. Ik was heel benieuwd naar hoe het zou zijn om de atmosfeer van het café terug te halen. Met de koffiegeuren uit mijn kindertijd. Het was een plek om in te wonen en waar het warm was, maar ook een plek met geweld, die gevaarlijk kon zijn.”

Het lijkt of Stella aan de ene kant alle mensen haarscherp kan doorzien maar aan de andere kant heeft ze toch iets naïefs. “De film gaat ook over die balans, over de reis van de ene plek naar de andere. Ergens voelt ze zich thuis maar ze heeft de drang en nieuwsgierigheid om haar wereld te vergroten. En precies in die overgang speelt het verhaal zich af. Dat die balans en die twee verschillende werelden zo fantastisch in de film zitten, is tot op grote hoogte aan Léora Barbara te danken, die de rol van Stella speelt. Zij draagt de hele film. Je gelooft het niet maar we hebben niet eens veel moeite hoeven doen om haar te vinden. Al op de tweede dag van de casting kwam ze binnenwandelen. Léora is een heel intimiderend klein meisje. (Lacht) Haar persoonlijkheid was heel belangrijk omdat ik het verhaal door Stella’s ogen wilde laten zien. En niet door de ogen van een volwassene die naar haar leven kijkt.”

Dan krijgt ze een vriendin die een nieuwe wereld voor haar opent. En het mooie is, het delicate bijna, dat u dat allemaal impliciet duidelijk maakt. “Dat was belangrijk voor me. Want de belofte van een nieuwe wereld houdt tegelijk misschien een breuk met de oude wereld in. Als ze voor een opleiding en een intellectueel leven kiest dan betekent dat dat ze haar oude wereld achter zich moet laten. Want die is daar niet mee te verenigen. En dat is hoe dan ook erg moeilijk, Zeker voor een klein meisje dat haarscherp aanvoelt dat iets nieuws ook altijd iets verliezen betekent. Dat gevoel wilde ik delen met het publiek.”

U vertelde me eerder dat u een film wilt maken over het leven van de Franse schrijfster George Sand. “Dat heb ik even losgelaten. Ik werk nu aan de bekentenissen van een jongeman uit diezelfde tijd, de tijd van Alfred de Musset en George Sand, dus zeg de negentiende eeuw. Het is de geschiedenis van een jonge man die niet van iemand durft te houden maar toch beslist om lief te hebben met het risico dat hij zal mislukken en zal moeten lijden. Dat lijkt misschien niet veel met Stella te maken te hebben maar dat doet het wel.”