THE INTERNATIONAL

Lost Tom Tykwer de belofte die hij met lola rennt maakte dan eindelijk in met deze internationale financiële thriller?

Dat bankiers, toch lange tijd symbolen van degelijkheid en conservatisme, nu als oplichters, wapenhandelaars en moordenaars worden afgebeeld, geeft wel aan dat de tijden zijn veranderd. Alles is de afgelopen tien jaar aan het wankelen gebracht dus waarom niet de ‘double breasted’ bankensector moet de Almachtige hebben gedacht (i.e. de wisselkoersen). De Duitse regisseur Tom Tykwer (lola rennt, perfume, story of a murderer) zag wel brood in een thriller over de duistere geldstromen aan de top van de internationale ‘haute finance’.
Tykwer en debuterend scenarist Eric Singer baseerden the international op reële gebeurtenissen rond de in 1991 ontmantelde Bank of Credit and Commercial International die net als de IBBC Bank in de film zijn geld was gaan gebruiken voor allerlei schimmige activiteiten. Ook twee moordaanslagen in de film zijn gebaseerd op echte moorden, beiden in Groot-Brittannië. Samen met de anonieme glazen façades van glimmende kantoorgebouwen langs de avenues van de Europese grootsteden, waar Clive Owen als Interpolagent herhaaldelijk binnenwandelt, geeft dat de film een ‘edgy’ realisme. Maar hoewel ik een groot fan ben van ondoorzichtige internationale netwerken (Bourne, Bond, spionagefilms), houdt daar de aantrekkingskracht van the international wel zo’n beetje op.

Stuip
Tykwer en Singer zetten het begin van het verhaal perfect in de steigers: een moderne Europese stad, een halfverduisterde informant, vage telefoontjes, een vreemde moordaanslag en de double breasted brigade die geheimzinnige gesprekken voert. Louis Salinger (Clive Owen) bijt zich meteen als een pitbull in de materie vast maar moet helaas al snel weer loslaten door een gebrek aan wettelijke middelen. Dat Interpol een papieren tijger is, is meteen ook de belangrijkste boodschap van de film. Uiteindelijk moet Louis Salinger namelijk, die net als Eleanor Whitman (Naomi Watts) om onduidelijke reden een literaire naam kreeg opgeplakt, buiten de regels om werken om de bank echt aan te kunnen pakken.
Maar vanuit dramatisch oogpunt komt de film jammer genoeg niet dichterbij en de reden is dat de personages van Owen en Watts niet uit de verf komen — al hadden ze maar een Jason Bourne of James Bond-achtige bravoure gehad. En dan begint ook nog eens vóór de helft van de film de spanning weg te lekken. Een soort stuiptrekking in de vorm van een groteske en bizarre schietpartij in het Guggenheim Museum in New York kan de film dan niet meer redden. Als Owen aan het eind op een dak in Istanbul staat, klaar om het hele verhaal af te sluiten, kan het de kijker allemaal weinig meer schelen. Te veel tijd besteed aan de achtervolging van een huurmoordenaar, te weinig voeling gekregen met de ellende die de bank aanricht in conflictgebieden en een onrealistische reductie van een almachtig internationaal financieel netwerk tot een of twee kopstukken. Alsof het monster daarmee gedood kan worden. Nee, Tom, dit zijn altijd zevenkoppige draken. Daarmee draagt de film misschien onbedoeld — hoewel een collega opmerkte dat er niet toevallig aan het eind logo’s van bekende Amerikaanse banken in beeld komen — een valse geruststelling uit.

Ronald Rovers