Birdman

Waanzinnige vogelvlucht

  • Datum 15-01-2015
  • Auteur Ronald Rovers
  • Thema Filmkrant 373
  • Gerelateerde Films Birdman
  • Regie
    Alejandro González Iñárritu
    Te zien vanaf
    22-01-2015
    Land
    Verenigde Staten, 2014
  • Deel dit artikel

Met minder weltschmerz dan we van Alejandro González Iñárritu gewend zijn, maar groots en meeslepend is deze megalomane backstage comedy zeker. En de cast is subliem.

Slingerend en hallucinerend voert deze megalomane backstage comedy, over een uitgerangeerde blockbusteracteur die zich op Broadway een weg terug vecht naar de spotlights, langs alle geperverteerde, hysterische staties van het theaterleven. Met minder weltschmerz dan we na Babel en Biutiful van Alejandro González Iñárritu gewend zijn, maar groots en meeslepend is het zeker.

Zo veel ambitie kan niet iedereen waarderen, zeker niet in een tijd dat het minimalisme in de film oppermachtig is. Maar als je hier gevoelig voor bent, krijg je een schitterend crescendo geserveerd, een laatste gooi naar de roem, ook van Iñárritu zelf misschien wel, gefilmd in wat je met een beetje goeie wil kunt zien als één lange zwierige take naar het einde.

Ook al is Riggan Thompson – perfect gespeeld door de zelf ook al jaren uitgerangeerde Michael Keaton – niet letterlijk in elke scène aanwezig, je beleeft dit expressionistische huzarenstuk vanuit zijn perspectief. Iemand die nog steeds over de superkrachten denkt te beschikken waarmee hij als Birdman ooit honderden miljoenen binnenbracht in Hollywood. Iemand die zich in deze twee dagen opvoerend naar de première hyperbewust is van alles om zich heen omdat-ie op het punt lijkt te staan professionele zelfmoord te plegen. Omdat-ie zo nodig een theaterversie moest maken van What We Talk about When We Talk About Love van Raymond Carver. Een cliché natuurlijk, waar de film opzettelijk vol mee zit. Van het pistool dat in de laatste akte moet afgaan en de narcistische tegenspeler – Edward Norton in topvorm – tot de duizend heerlijke giftige heen-en-weers tussen de acteurs. Allemaal opbouwend naar het pandemonium van de première en Thompsons laatste hysterische sprong in het duister.

Niet voor iedereen, zoals gezegd, deze waanzinnige vogelvlucht. Maar ik dacht na afloop alleen maar: applaus!