Prénom Carmen #16

Carmen Felix schrijft over mainstream, genre en niche en gaat heus haar mening niet onder bioscoopstoelen of lounge-banken steken.

Soms genieten we het meest van de dingen die we het minst snappen. Zo ook: Tenet. Geen paniek, je gaat hier niet een zoveelste opiniestuk of hersenkrakende analyse van een liefhebber lezen. Maar god, wat geniet je ánders van iets waar je geen reet van snapt. Ik woon samen met een man die na het zien van Tenet tientallen artikelen, explainer-video’s en Twitterdraadjes heeft gelezen tot ’ie álles begreep. Ik ben zelf van het type: eerst voelen, snappen kan altijd nog. Voordat ik op m’n 31ste mijn rijbewijs eindelijk haalde, zeiden mensen altijd: “Domme mensen rijden het makkelijkst, die denken niet zoveel na.” Nou, noem mij maar een ezel dan, want ik jakker zonder problemen die linkerbaan op.

Zo ook met Tenet. Ik begreep er niets van, maar ik genoot wel. En het gevoel dat ik kreeg bij de laatste bombastische ‘slimme blockbuster’ van Christopher Nolan, deed me denken aan alle andere films in dat genre waar ik zo van hou. Dat genre noemen we voor nu maar even voor het gemak ‘iets met tijd, fysica en nog wat shit die ik niet snap’. Mijn lievelingsgenre!

Ook zin om je na Tenet te laven aan films die er vet uitzien, je brein in overdrive zetten, waarover je een hele avond kan lullen en waarvan je daarna nog steeds veel te weinig snapt? Denk aan Predestination, Looper, Interstellar, Arrival, I’m Thinking of Ending Things, Primer en de Duitse Netflix-serie Dark (die ik helaas moest afzetten omdat ik verwarringshoofdpijn kreeg maar het tóch heel vet vond). Ik hou van tijd die verstrengeld raakt waardoor ik geen idee heb ‘wanneer’ ik nou precies ben in een verhaal. Inception noem ik expres niet, uiteindelijk was die film nog best makkelijk te volgen vergeleken met wat andere titels hierboven. Kom op: een droom, in een droom en dan wat dieper voor nog een droom. Niet in blijven hangen want dan kun je niet terug en Marion Cotillard is heel pissig daar beneden.

Terug naar mijn lievelingsgenre. Het genre ‘iets met tijd, fysica en nog wat shit die ik niet snap’ klinkt nu nog een beetje pretentieus en vooral leuk voor het gemiddelde filmkneusje (ik refereer aan mijzelf). Maar dat is schijn. Ook tienerfilms en Marvel-knallers wagen zich aan tijdverwarring als verhaallijn, tijd is hot. Ga bijvoorbeeld eens rustig zitten voor Time Trap (Netflix), waarin een groepje lekkere tieners in een grot verdwaald waar de tijd… anders verloopt dan buiten. Of besef even dat ze zelfs in Avengers: Endgame bezig zijn met tijd te buigen. Ook HBO’s lieveling Westworld is een goeie als je even klaar bent met lineair leven.

Waarom tijdgedoe in films en series juist de afgelopen jaren zo onwijs populair is? Ik zou kunnen eindigen met een sneer naar 2020 of überhaupt een deprimerende reprimande over hoe slecht het nu al een tijdje gaat met deze wereld. Maar vul zelf maar in waarom je zo graag weg wilt van nu.