WELCOME TO COLLINWOOD

De met veel plezier gemaakte boevenfilm Welcome to Collinwood is een remake van een Italiaanse komische klassieker en een soort lommerd-tegenhanger van Ocean’s eleven.

Een ouwe sukkelige kruimeldief (Michael Jeter), een extreem berooide vader die zelfbeschilderde glazen probeert te verkopen (William H. Macy), een zwarte would-be Gary Cooper met een oververhitte beschermingsdrift ten opzichte van zijn zus (Isaiah Washington), een Louis Therouxiaanse bonenstaak (Andrew Davoli) en een verlopen gangsterliefje (Patricia Clarkson) zijn op zoek naar een Mullinksi. Een Mullinski is iemand die voor geld bereid is een gevangenisstraf over te nemen. De gevangene in kwestie, een lichtgeraakte bullebak (Luis Guzmán) is namelijk in het bezit van een Bellini. Een Bellini is cruciale informatie om een kraak te kunnen zetten.
Een bokser wiens zelfvertrouwen omgekeerd evenredig is aan zijn talent (Sam Rockwell) is uiteindelijk degene die de Mullinski wil zijn om de Bellini buiten de gevangenispoort te krijgen. En op die manier is het tableau de la troupe samengesteld voor een charmante zooitje-ongeregeld-beraamt-een-beroving-komedie. Waarbij het nog van belang is te vertellen dat ze daarbij advies krijgen van een rolstoelgebonden brandkastveteraan gespeeld door George Clooney.

Achterbuurtkruising
Clooney is namelijk de producent van de film, samen met zijn partner in productiecrime Steven Soderbergh. Deze lommerd-tegenhanger van Ocean’s eleven is net als die film een remake van een klassieker — Mario Monicelli’s I soliti ignoti (1958) in dit geval, met vroege komische rollen van Marcello Mastroianni en Vittorio Gassman en een stervertolking van de legendarische komiek Totò. Typisch zo’n klassieker die door filmliefhebbers op handen wordt gedragen. En dus ook door het circuit dat zich in hedendaags Hollywood graag meer en meer een eigen cinema creëert door aan het produceren te slaan: ster-acteurs met kwaliteitspretenties.
Dat levert in de eerste plaats een acteursfeestje op. Je ziet het plezier in de ogen van de acteurs die hun tanden in de remake zetten als ware het een opvoering van een toneelklassieker. Een waar genoegen, want elk voor zich kunnen deze acteurs u van uw sokken charmeren, op hun eigen manier: Rockwell jongensachtig, Jeter op zijn Roberto Benigni’s, Guzmán als zijn bekende opgewonden standje. En van Washington was niet bekend dat hij zo geestig kon zijn als achterbuurtkruising tussen David Niven en Groucho Marx.
De broers Anthony en Joe Russo (regie en script) leveren fraai vakwerk af, met veel aandacht voor details in dialogen vol boeventaal en ouderwets rustig uitgespeelde tragikomische slapstick. Hun sfeer is die van een uit de geschiedenis losgezongen jaren vijftig, met hun setting in een arbeidersbuitenwijk van Cleveland waar sinds die tijd geen opknapbeurt overheen is geweest ("vol authentieke details", zou een makelaar zeggen). Het draagt bij aan de warmte van de film, maar is ook exemplarisch voor zijn sentiment. Uit heel Welcome to Collinwood spreekt, ook al wordt de onschuld geïroniseerd, een diep verlangen naar een tijd waarin een groepje overvallers nog "oh boy oh boy" zei in plaats van "hand me the keys, you cocksucking motherfucker".
Beetje kitscherig dus, maar leuk kitscherig. En als tijdsbeeld interessant. Want waar komt — na al die over elkaar heen buitelende revivals die we de afgelopen decennia al hebben gehad — van Ja zuster, nee zuster tot Far from heaven — die hernieuwde belangstelling voor de fifties nou weer vandaan?

Chris Buur