BLIND DATE (Stanley Tucci)

Een afgetobde goochelaar en een uitgebloeide roos proberen hun relatie nieuw leven in te blazen in de remake van Theo van Goghs blind date.

Voor valse wals en tussenstand was er Theo van Goghs blind date (1996), waarin twee geliefden het bloed onder elkaars nagels vandaan haalden. Samen met het echtpaar in blind date gingen we kopje onder in de maalstroom van hun gekte. Net als in valse wals en tussenstand spelen de (ex)-geliefden een spel met elkaar, waarbij ze feilloos weten welke kaarten de ander in de hand heeft. Ze kennen elkaar door en door, maar hopen dat de ander nou eens een joker uit de hoge hoed tovert.
Niet voor niets is de hoofdpersoon in de Amerikaanse remake van blind date een goochelaar, een uitgerangeerde illusionist die wordt gespeeld door een afgetobde Stanley Tucci (big night), tevens regisseur van de film. Via contactadvertenties probeert de goochelaar de relatie met zijn vrouw nieuw leven in te blazen en hun trauma’s te verwerken. Na het plaatsen van advertenties als ‘Serieuze journalist zoekt agressieve vrouw’ of ‘Man zoekt professionele hulp’ ontmoet het echtpaar elkaar in een afgebladderd café, om een rollenspel te spelen dat uit de hand loopt. Echt pijnlijk wordt het nooit, in tegenstelling tot het origineel, waarin Peer Mascini en Renée Fokker hun beider smartelijke gekte tot grote hoogte stuwden — wat is Renée Fokker toch goed in die film. Patricia Clarkson speelt haar rol als uitgebloeide roos ook met verve, maar legt het af tegen de verlopen grandeur van Fokker.

Biertje
Nadat eerder dit jaar de Amerikaanse remake van interview verscheen, geregisseerd door Steve Buscemi, staat nog een remake van Van Goghs telefoonseksdrama 06 op stapel, met de titel 1-900 (regie John Turturro). Al voor de moord op Van Gogh werden er besprekingen gevoerd met een Amerikaanse producent over de drie remakes, maar pas na zijn dood lukte het Column Producties om de films van de grond te krijgen, volgens producent Gijs van de Westelaken omdat de voorwaarde dat Van Gogh de films regisseerde wegviel en het project voor andere regisseurs interessant werd.
Een grote verandering in de nieuwe blind date is de overbodige voice-over waarin een meisje het gedrag van haar ouders analyseert ("ze spelen spelletjes om troost bij elkaar te zoeken"), ondersteund met accordeonmuziek. Gaandeweg vertrouwt blind date meer op het beeld, maar het woord blijft de boventoon voeren. Hij: "Ik ben met mijn moeder naar bed geweest." — Zij, stoïcijns: "Ik neem een biertje." In het origineel, waarvoor Kim van Kooten de additionele dialogen heeft geschreven, draaide ook alles om het woord, dat kon prikken en kon snijden en de wonden alleen maar groter maakte. Die nadruk op de dialogen was geen toeval: Theo van Gogh kon zo in een paar dagen een volwaardige film in elkaar draaien, zonder noemenswaardig budget. Van Goghs film werd er alleen maar coherenter op door hem op te nemen op één locatie en met twee goede acteurs, die verstrikt raken in elkaars brein. De Amerikaanse versie krijgt zulke vleugels niet, hoe hard de acteurs ook hun best doen om indruk op ons te maken. Wat wel overeind blijft is de tragiek van twee geliefden die na een grote omwenteling in hun leven niet meer in staat zijn om samen te leven, zodat hun kunstgrepen ook iets bewonderenswaardigs krijgen: ze proberen tenminste nog iets.

Mariska Graveland