Interview (Steve Buscemi)

Jonge blonde B-actrice versus verzuurde verslaggever: wie wint er dit keer in Steve Buscemi’s remake van Theo van Goghs interview?

Journalisten komen in de Verenigde Staten niet bij de sterren thuis. Daarom, zei regisseur en hoofdrolspeler Steve Buscemi bij de première in Berlijn, begint de remake van interview niet, zoals het origineel, op de stoep van de actrice die door de journalist geïnterviewd zal worden. Waar Pierre Peters (Pierre Bokma) vier jaar geleden in Theo van Goghs interview nog simpelweg bij Katja (Katja Schuurman) op een Amsterdamse gracht naar binnenstapte, moet interviewer Pierre Peders (Steve Buscemi) nu eerst met B-actrice Katya (Sienna Miller) een restaurantje in voor hij — na een ongelukkige samenloop van omstandigheden — in haar New Yorkse loft om de hoek kan belanden. De inzet van de kift is onveranderd: een krachtmeting tussen ‘bimbo’ en ‘brains’, vrouw en man, populaire versus hogere cultuur. interview — de eerste in een serie van drie Amerikaanse remakes van werk van Theo van Gogh — stelt opnieuw de vooringenomenheid van de kijker op de proef.
Voor wie het origineel zag, valt er een hoop plezier te beleven aan het vergelijken van de beide versies. Waar Katja in het origineel beroemd was omdat ze ‘de mooiste tieten van de wereld’ had, is Katya in de remake beroemd om haar ‘fluctuerende tietenmaat’, waarna een smalende Buscemi nonchalant zijn afmaker scoort: ‘She had them reduced’. Daarnaast blijkt het typisch Nederlandse scheldwoord ‘Kutja’ adequaat vertaalbaar in het Amerikaans. En dan bouwde Buscemi nog een hele trits verwijzingen in naar het Holland van Van Gogh: cameo’s voor diens producent en muzes, tulpen op tafel en een verhuiswagen van ‘een bekende firma’. Ook aardig: de ‘broer’ van Pierre — in het origineel een rolletje van Theo Maassen — wordt in de remake vertolkt door Buscemi’s echte broer, acteur Michael Buscemi.

Bokswedstrijd
Ja, de humor in de remake is gevatter. In wezen is de hele film een gestroomlijnde versie van het origineel. De dialogen zijn meer ter zake doende: herhalingen, platitudes over seks en zinnen als ‘hou eens op met acteren’ en ‘het lijkt wel een oefening van de toneelschool’ zijn geschrapt, wat het rollenspel implicieter en spannender maakt. Het tempo ligt qua montage wat hoger en er is het een en ander omgewerkt in de opbouw van het verhaal, wat de spanningsboog ten goede komt: de door Buscemi bijna achteloos gespeelde Pierre begint in de remake veel later over zijn vrouw en zijn verleden als verslaggever in Bosnië. Zijn geheim is vergelijkbaar, maar subtieler en latenter. Sienna Miller laat in haar redelijk geraffineerdere spel enkele Schuurman-achtige poses doorschemeren die verraden hoe grondig ze het origineel heeft bestudeerd. Waar Van Goghs interview een bijtend degengevecht was met soms onverwacht felle uitvallen, heeft Buscemi’s versie meer weg van een tactische bokswedstrijd met winnaars en verliezers in verschillende rondes. En waar de strijd bij Van Gogh niet over kon zijn voor er een slachtoffer was gevallen, neemt Buscemi genoegen met een winnaar en een verliezer.

Karin Wolfs