Catherine Breillat staat bekend als grensoverschrijdende en taboedoorbrekende kunstenaar. Macht en onmacht in liefde en seksualiteit, de strijd tussen autonomie en zelfverlies, tussen zijn en hebben, lopen als rode draad door haar werk. Haar expliciete films wringen en schuren, en confronteren je met hoe complex en destructief verlangen kan zijn. Bovendien moraliseert Breillat niet, want zelfs de grootste taboes dragen in haar films het zaadje van emancipatie en verlossing met zich mee. Dat maakt haar werk, van Une vraie jeune fille (1976) tot L’été dernier (2023), uitdagend, maar ook belonend in hun volwassen en gelaagde weergave van liefde, seks, (on)macht en verlangen.