Redactioneel – juli/augustus 2025

Toen de Franse filmsite Critikat vorig jaar twintig jaar bestond, vroeg hoofdredacteur Josué Morel zich af waar het blad voor staat in een tijd van microblogging, podcasts, YouTube-video’s en teksten op Letterboxd of Sens­Critique.

Redacteuren kwamen en gingen in die twintig jaar, het medialandschap veranderde, het perspectief van sommige kijkers veranderde, publiceren op papier zou, denkend aan Kurt Vonnegut, zomaar uit de tijd kunnen vallen. Morels antwoord raakte me: een thuis.

Een huis, ook. Een gebouw dat voortdurend van vorm verandert, waarin elke tekst, elke illustratie, elke foto, zelfs elke gedachte een steen in een muur is. Dat, als je er een time-lapse video van zou maken, in de loop der jaren volledig verbouwd wordt door al die nieuwe stenen. Maar dat van dag tot dag robuust overeind staat.

Maar vooral zag hij Critikat en zie ik Filmkrant als een thuis. Het coverbeeld van dit zomernummer komt uit C’est pas moi van Leos Carax. Een film in het Previously Unreleased-programma van Eye.

Op het eerste gezicht een kleine film voor waarschijnlijk een bescheiden publiek van liefhebbers. Toch is dit precies het soort film waarin wij ons thuis voelen. Een film die de aard en betekenis van beelden bevraagt, die meer is dan de som van z’n beelden. Onze redactionele keuzes worden niet gedicteerd door clicks, waar nogal wat publicaties zich door laten leiden.

Om iets steviger aan het fundament van ons huis te kunnen werken, hopen we je vanaf nu elke zomer tot een bijdrage te kunnen verleiden, waarvoor midden in het fysieke blad een kaart zit. Met jouw hulp houden we de vrijheid om eigen keuzes te maken. Om Filmkrant dat thuis te kunnen laten zijn.

Als de wereld verandert, als zelfs het huis waarin we leven om ons heen door de tijd heen verbouwd wordt, wat zijn dan de constanten? Welke stenen blijven liggen? Ik moest eraan denken toen ik F1 the Movie zag, een racefilm met Brad Pitt. Een flinterdunne verhaallijn, maar ook een schitterende, ambachtelijke Hollywood-film. Waarom? Om de simpele reden dat die film je 155 minuten meeneemt in de race naar het laatste beeld, in de race die de film zelf ook is. Omdat hij de kijker verleidt en bedwelmt met het schouwspel. Dat is het fundament van filmmaken. Ondanks alle poespas die de film ook serveert, zoals (gaap) de rijkdom in Abu Dhabi.

Dat is een constante. Dat fundament vind je ook in de Sovjet-sciencefiction waar we over schrijven. In 28 Years Later en Sorry, Baby. Dat is waar dit gebouw op rust. We merken aan de stijgende oplage en de reacties die we ontvangen dat veel van jullie je hier ook thuis voelen. Een hele fijne zomer toegewenst.