Und die Pina hat gafragt en Anou banou

Naast het filmfestival ter gelegenheid van het tienjarig bestaan van feministisch filmcollectief Cinemien en de uitbreng van twee films van Ula Stockl brengt Cinemien deze maand ook twee nieuwe documentaires uit: Und die Pina hat gefragt van Chantal Akerman en Anou banou (of de dochters van utopia) van Edna Politi.

Eén van de grootste successen op het meest recente filmfestival van Rotterdam was Und die Pina hat gefragt van de Belgische cineaste Chantal Akerman. Ze is in ans land geen onbekende met films als Jeanne Dielman… (1975), Les rendez-vous d’Anna (1978) en Toute une nuit (1982). De film die zij maakte over de Duitse choreografe Pina Bausch en haar Wuppertaler Tanztheater, in Nederland bekend van de VPRO-tv en het theater, zal zeker in de smaak vallen en niet alleen bij de verstokte fans.

De film volgt in grote lijnen de theatergroep op haar laatste tournee door Europa. De werksfeer, repetities en voorbereidingen vormen het hoofdbestanddeel van deze film. We zien delen en repetities van Come Dance with Me, Kontakthof, 1980, Walzer en Nelken. In het begin van de documentaire houdt Akerman wat afstand, maar in de loop van de film komt de camera dichterbij en stelt zich kritischer op. Wat de film boeiend maakt is dat beide vrouwen aan elkaar gewaagd zijn en dat is in Und die Pina hat gefragt duidelijk te zien.

Van geheel andere orde is Anou banou. Het is een studie over de vrouwenemancipatie in Israël aan de hand van historische beelden en interviews met een zestal vrouwen die rond 1900 uit Polen en Rusland vertrokken en zich vestigden en Palestina. Het is een film geworden over hun verwachtingen en dromen en wat daarvan is terecht gekomen.

Edna Politi, de maakster van de film werd in 1948 geboren in Saïdi, in Libanon, maar emigreerde in 1966 naar Israël. Net op het moment dat de opnamen voor de film gereed waren, kwam de Israëlische invasie in Libanon en dat bracht haar in grote verwarring. Zelf zegt ze erover: “Het was een permanente nachtmerrie. Op bepaalde momenten kon ik niet verder werken aan de film. Ik zag de vrouwen praten over hun dromen en tegelijkertijd realiseerde ik me wat er in Libanon gebeurde.” Ze besloot de vrouwen niet opnieuw te interviewen, maar de inval in Libanon op een andere manier in de film te verwerken.