The Dead Don’t Die
Hersenen, wifi en chardonnay
Met Bill Murray, Tilda Swinton en Adam Driver in hoofdrollen lijkt The Dead Don’t Die op een hitcompilatie van Jim Jarmusch, maar de film schiet tekort door een zombieplot die uitdooft als een nachtkaars.
Het zijn vooral de memorabele oneliners en geestige visuele humor die maken dat The Dead Don’t Die nog wel aan te raden is. We hebben het hier immers over Jim Jarmusch, en de regisseur van Stranger Than Paradise, Dead Man en Paterson gaat met deze zombiefilm voornamelijk voor de lachspier. Toch voelt het alsof de aandacht van de original hipster hier en daar wat verslapt. Met Only Lovers Left Alive (2013) maakte hij nog een sensuele vampierenfilm over verfijnde ennui. Misschien komt het door de mythologische verschillen tussen vampiers (elegant, mysterieus, geleerd) en zombies (bruut, banaal, hersendood), maar The Dead Don’t Die voelt als het wat lompe, jongere broertje van die film.
Toch blijkt de zombie nog altijd een nuttige metafoor voor filmmakers: tijdens het filmfestival van Cannes staken ze dit jaar herhaaldelijk de ondode kop op. Maar Jarmusch wist er met zijn festivalopener eigenlijk het minst mee te zeggen. Zijn zombies verbeelden Amerika’s morele faillissement. De herseneters klauwen zich uit de grond nadat fracking naar aardgas de wereld op zijn kop zet en het totaal niet enge horrorscenario – dat is best verfrissend – speelt zich natuurlijk af in zo’n typisch Amerikaanse boerengemeenschap met diners, motels en racistische ranchers. Dit is Trumpland, dus dan moet het wel relevant zijn, toch?
Als zombiefilm schiet The Dead Don’t Die tekort. De interessantste toevoeging die Jarmusch aan het genre doet, is dat zijn ondoden eigenlijk doodgewone mensen zijn. Ze gaan niet alleen op zoek naar hersenen en mensenvlees (braiiiinnnsss), maar ook naar internetverbinding (wiiiifiiiiiii) en witte wijn (chardonnayyyyy).
Als liefdesbrief aan horrorfilms werkt de film al een stuk beter. Jarmusch spit door de filmgeschiedenis, voorziet zijn film van verwijzingen naar talloze klassiekers en legt lijntjes naar zijn eigen eerdere werk. Gezien de bizar uitgebreide sterrencast hebben we hier te maken met een soort best of van Jim Jarmusch: alumni als Bill Murray (Broken Flowers), Adam Driver (Paterson), Tilda Swinton (Only Lovers Left Alive) en Tom Waits (Down by Law) hebben grote rollen en er zijn bijrollen voor RZA (Ghost Dog: The Way of the Samurai), Iggy Pop (Dead Man) en nieuwkomer Selena Gomez, die met ironische en zelfbewuste humor naadloos aansluit in dit hipsteruniversum.
Waarom voelt deze hitjescompilatie dan toch als een van Jarmusch’ mindere? Het komt vooral door het lome horrorscenario dat juist in de actievolle finale keihard inkakt. Misschien zitten er gewoon te veel zombies in deze antizombiefilm. Want ja,The Dead Don’t Die, maar ze komen ook niet bepaald tot leven in Jarmusch’ nieuwste.
