The Boogeyman

Het Hollywood-debuut van de jonge Britse autodidact Rob Savage is een losjes op het korte verhaal van Stephen King gebaseerde psycho-horrorthriller, die opvalt door z’n vindingrijke gebruik van minimaal beschikbaar licht in een duister huis.

Dat donker zelden helemaal zwart is, bewijst de spaarzaam belichte psychologische horrorthriller The Boogeyman. Die speelt zich af in het donker gelambriseerde huis van middelbare scholier Sadie (Sophie Thatcher) en haar jongere zusje Sawyer (Vivien Lyra Blair) Harper. Als hun vader, die aan huis zijn psychiatrische praktijk voert, op een namiddag een zwaar getroebleerde man te woord staat, dringt met hem een schaduwmonster de gezinswoning binnen.

Het Amerikaanse schrijversduo Beck & Woods was eerder verantwoordelijk voor het bejubelde A Quiet Place (2018) en het teleurstellende 65 (2023). Met hulp van Mark Heyman (Black Swan) schreven ze een vrije, degelijk in elkaar stekende variant op Stephen Kings korte verhaal The Boogeyman.

Waar het bronmateriaal draait om het gesprek tussen psychiater Harper en het gruwelijke relaas van diens bezoeker Billings over zijn vermoorde kinderen, verleggen zij de aandacht naar de psychiater en diens eigen gezin. Sinds de dood van Harpers vrouw blijkt de psychiater als vader namelijk emotioneel niet bepaald beschikbaar voor zijn dochters en hun (door de insluiper aangewakkerde) angst voor het verlies van nog een familielid. Die angst onder ogen zien blijkt nog een hele klus. Zolang volwassenen volhouden dat het allemaal in hun hoofd zit, wordt het monster niet in de bek gezien en wint het aan kracht.

De twee flinke meiden trekken de kar in deze traumaverwerkingshorror, die spaarzaam is met woorden en de tijd neemt om druk op de ketel te zetten. Het gaat over waarneming (hoe reëel is wat je ziet of voelt?), houding (pak je problemen aan of loop je ervan weg?) en de vertrouwensband tussen kinderen en volwassenen. En ondanks dat de vertelling misschien wat al te keurig wordt afgeknoopt valt ze op, wat zonder meer te danken is aan de visuele gimmicks van de jonge Britse regisseur Rob Savage, met name zijn vindingrijke gebruik van minimaal beschikbaar licht in een duister huis.

Van een bolvormige nachtlamp die over de vloer rolt, via een reflectie in een oplichtende wasmachinedeur tot koelkastlicht, een lcd-scherm of kerstverlichting: Savage maakt door het gebruik van het spaarzame licht – zonder noemenswaardige, toegevoegde setbelichting – een gebrek aan zicht tot leidend motief. Dat geeft de film niet alleen een heel eigen visuele flair, maar is naast functioneel ook symbolisch: naarmate de wanhoop toeneemt, dreigt het licht uit het huis te verdwijnen. De in de kast schuilende boeman, die gedijt in het duister, blijft als drijvende kracht ondertussen op het tweede plan: vooropstaat hoe de personages met de aanwezigheid van dat monster omgaan.

Savage is een autodidact uit een Brits plattelandsdorp die zichzelf met inventieve lowbudgetfilms in de kijker speelde. Als achttienjarige hees hij eigenhandig de professioneel ogende no-budgetspeelfilm Strings van de grond: een romantisch drama over een stel middelbare schoolverlaters, dat na de nodige festivalselecties bekroond werd bij de British Independent Film Awards. Met een contract voor een tweede film op zak werd hij door vakblad Screen International op de ‘Stars of Tomorrow’-lijst gezet. Maar de financiering van die film kwam ter elfder ure niet rond en omdat Evil Dead 2-fan Savage van drama naar horror wilde switchen durfden producenten niet met hem in zee. Met kortfilms en tv-dramaklussen bouwde Savage vervolgens aan een cv.

Dankzij de coronalockdown kwam hij weer toe aan doen waar hij goed in is: maximaal uitpakken onder minimale omstandigheden, met twee alleszins vermakelijke low-budgethorrorfilms die stikten van de vindingrijke, maffe ideeën. In Host (2020) loopt een online Zoom-séance gruwelijk uit de hand doordat de verbinding met een in de Schotse Hooglanden huizende ‘zweefteef’ om de haverklap wegvalt. In het volledig op een iPhone gedraaide Dashcam (2021) speelt Annie Hardy, de rappende frontvrouw van Giant Drag, een egocentrische versie van haar toch al grofgebekte zelf – geïnspireerd op haar vanuit een rijdende auto gepresenteerde real-life online muziekshow Band Car. Als iemand haar geld biedt om een oude zieke vrouw naar een ander adres te vervoeren, vormt dat de opmaat voor een krankzinnige nachtelijke rit vol bovennatuurlijke scares en geflipte splatter. Savage zocht met een kleine crew al improviserend naar originele vondsten, in een soort roadmovie-variant-met-een-knipoog op The Blair Witch Project.

Die methode-Savage – “fast and dirty“, zoals hij zelf zegt – levert niet altijd een even coherent verhaal op, maar zijn films fonkelen wel van speelse improvisatie en bravoure.

Het bescheiden opgezette The Boogeyman, Savage’s Hollywood-debuut, stond voorgesorteerd voor een risicoloze straight-to-streaming uitbreng, maar dankzij onverwacht enthousiaste reacties tijdens voorvertoningen waagt 20th Century Studios zich nu toch aan een bioscooprelease. Ondanks dat Savage hier wat meer in de pas loopt dan bij zijn lockdownfilms, bewijst hij opnieuw wat zijn grote kracht is: iets opvallends maken tegen de klippen op.