Host
Horror in je huiskamer
De horrorfilm Host toont een Zoom-sessie die catastrofaal afloopt. Regisseur Rob Savage bouwt op de beperkingen van een film die coronaproof gemaakt is een sterk staaltje suggestie.
Misschien staat het idee van een speelfilm die zich volledig afspeelt op Zoom je in eerste instantie tegen. Geheel ten onrechte. Regisseur Rob Savage weet het communicatiekanaal in zijn horrorfilm Host verrassend en effectief in te zetten als angstmachine. Savage gebruikt de nieuwe collectieve vaardigheid van het videobellen, die we sinds de corona-uitbraak noodgedwongen hebben opgedaan, zodanig dat het voelt alsof het geestbezoek ook bij ons thuis had kunnen gebeuren. Grapjes over bevroren beelden, elkaar niet verstaan en digitale gezichtsmaskers, die belegen kunnen aanvoelen, dragen in Host bij aan de geloofwaardigheid.
Host had niet gemaakt kunnen worden in een andere tijd dan nu. Tijdens een pandemie zit een vriendengroep in het Verenigd Koninkrijk in lockdown en besluiten vijf vriendinnen – waarschijnlijk uit verveling– een seance te houden om geesten op te roepen. Ze worden begeleid door een medium, die hen vertelt dat dit haar eerste online sessie is. Maar het zal wel goed komen, want doden zijn niet gebonden aan ruimte, dus met elk een eigen kaars en een ‘mentaal koord’ om hun middels zal het ook wel lukken. Slim zet Savage klassieke horrorelementen in. De groep, die weinig verwachtingen van de bijeenkomst heeft, bestaat traditiegetrouw uit een cynicus, een angsthaas, een grappenmaker en een spiritualist. Als op den duur de internetverbinding van het medium wegvalt, wordt de groep aan zijn lot over gelaten.
Host gaat verder waar de mockumentaire The Blair Witch Project (Daniel Myrick en Eduardo Sánchez, 1999) begon. Die in scène gezette documentaire draait om drie studenten aan de filmacademie die een documentaire willen maken over de heks van Blair. Het enige wat er van hen wordt teruggevonden, is het videomateriaal. De krakkemikkige homevideo-cameravoering zorgde er samen met een slimme marketingcampagne voor dat het publiek daadwerkelijk begon te twijfelen of dit verhaal toch geen werkelijkheid was. Net als in Blair Witch draagt ook in Host de matige kwaliteit van de laptop- en telefooncamera’s bij aan de authenticiteit. De beperkingen van Zoom dragen bij aan de spanning.
Host doet ook denken aan Paranormal Activity (Oren Peli, 2007). Daar tonen de geesten zich niet in een afgelegen bos, maar bij een koppel thuis via de beveiligingscamera’s. Maar in feite werkt Host beter, omdat de geesten in Paranormal Activity nog veilig dáár, in het huis van de personages zitten. Host kruipt onder je huid zoals ook Ringu (Hideo Nakata, 1998) dat deed. Een reporter bekijkt een videoband en tekent zo zijn eigen doodsvonnis. Het publiek dat Ringu ziet, bekijkt de videoband ook. Wat heeft dat voor jou voor consequenties?, vraagt de film aan de kijker. De horror kruipt je eigen huiskamer binnen. In Host neem je thuis deel aan een Zoom-meeting, met desastreuze gevolgen voor de personages. En misschien ben jij de volgende.
Host is nu online te zien via Vitamine Cineville, Pathé Thuis, KPN en Ziggo.