A Quiet Place
Zenuwslopende stilte want de monsters horen alles
In doodse stilte leeft een gezin op het postapocalyptische Amerikaanse platteland. In John Krasinski’s zenuwslopende horrorfilm A Quiet Place moeten ze uit handen zien te blijven van monsters die niet zien, maar wel angstaanjagend goed horen.
Naar verluidt stond in de eerste versie van het scenario van de uitstekende horrorfilm A Quiet Place slechts één zin dialoog. Regisseur, hoofdrolspeler en coscenarist John Krasinski heeft in de gefilmde versie net iets meer tekst toegevoegd. Maar één zin staat zo nadrukkelijk centraal dat het heel waarschijnlijk die oertekst uit het eerste scenario is. De moeder zegt tegen de vader van het gezin waar de film om draait: “Wie zijn we als we onze kinderen niet kunnen beschermen?”
Dat is uiteindelijk waar A Quiet Place onderhuids om draait: de angst en het verantwoordelijkheidsgevoel die komen kijken bij het opvoeden van een kind in een wereld die steeds vijandiger aanvoelt. Maar het oppervlak is simpeler. ‘Dag 89’, meldt een openingstitel. Dag 89 na de komst van de monsters waartegen de kinderen beschermd moeten worden. Monsters die niet zien, maar wel uitzonderlijk goed horen. En dus is elk geluid gevaarlijk.
Krasinski maakte naam als hoofdrolspeler van de Amerikaanse versie van de sitcom The Office. Als regisseur maakte hij eerder de indie-komedie Brief Interviews with Hideous Men (2009) en romkom The Hollars (2016), geen van beide in Nederland uitgebracht. Dat is niet per se een staat van dienst die als volgende stap een genrefilm doet verwachten, maar Krasinski blijkt met een verrassend klassieke stijl uitstekend met het materiaal overweg te kunnen. Daarbij maakt hij slim gebruik van de werkelijkheid. Krasinski zelf speelt de vader en Emily Blunt de moeder; de twee zijn ook in het echt getrouwd en hebben samen twee kinderen. De ook in werkelijkheid dove jonge actrice Millicent Simmonds (Wonderstruck) speelt hun dove oudste dochter. Dat soort reële elementen sijpelen door in de wereld van de film en helpen de kleine gaten in de logica van de plot te dichten.
In een zenuwslopende proloog zien we hoe het gezin voorraden verzamelt in een verlaten dorpswinkeltje. Ze lopen blootsvoets op zelf aangelegde zandpaden. Alles gaat omzichtig, elke stap is doordacht. Tot het misgaat — dan gaat alles ineens razendsnel. Die tempowisselingen blijven de handelingen bepalen tot aan het ijzingwekkende slotakkoord. Hooguit is het jammer dat Krasinski soms iets te veel leunt op de wat generieke muziek van Marco Beltrami, in plaats van te durven vertrouwen op hoe angstaanjagend stilte kan zijn.
