Dirty God
De huid als harnas
Sacha Polak gooit internationaal hoge ogen met Dirty God, haar eerste Engelstalige speelfilm. Een ode aan een met zoutzuur toegetakelde jonge Britse vrouw.
Zoutzuuraanvallen komen steeds vaker voor in het Verenigd Koninkrijk, en je zou ze kunnen opvatten als een wrang symbool van deze tijd, waarin uiterlijk alles lijkt en we afwijkingen van de (door internet opgefokte) esthetische norm steeds minder makkelijk accepteren. Alles moet glad, glimmend en gelijk; de natuur wordt hardhandig op afstand gehouden. Twintiger en jonge moeder Jade gedraagt zich doorsnee: ze speurt in de spiegel naar onvolmaaktheden, scrollt op haar laptop langs perfecte gezichten, googlet haar kwaaltjes en loopt in de val van een malafide ‘kliniek’ in Marokko, waar een arts haar een beter uiterlijk (lees: leven) belooft.
Wat Jade onderscheidt van de meute zijn haar verminkingen: terwijl ze nietsvermoedend naast hem op de bank zat, brandde haar ex de huid op haar gezicht, romp en armen letterlijk weg. Over zijn motieven horen we in Dirty God van Sacha Polak niet meer dan dat hij ‘anderen Jade’s schoonheid niet gunt’; hij verschijnt als dreigende schaduw in de rechtbank en verdwijnt dan in de gevangenis. Alleen in Jade’s dromen doemt hij nog op, als een gevederde belager – hun gedeelde tatoeage is een zwaluw. Dochtertje Rae pruttelt vrolijk door de ellende heen, maar Jade weet zich na de aanval als moeder geen houding meer te geven.
Zij wordt de norm
Dirty God gaat over de maanden die volgen na Jade’s ontslag uit het ziekenhuis, waar de dokter tevreden is over de genezing van haar wonden; zelf vindt Jade het landschap van draden, ribbeltjes, rood-roze kleurschakeringen dat haar nu omhult een “fuckin’ dog’s dinner”. Haar woede verstomt al snel – in plaats daarvan probeert ze dingen uit. Zwaar opgemaakt uitgaan met haar oude, lamlendige vriendenclubje; een baantje zoeken; webcamseks. Desillusies volgen elkaar op. Jade’s leven lijkt grauw en saai, maar Polak weet het met superieure precisie tot iets moois te verheffen. Mede dankzij de indrukwekkend naturel acterende debutante Vicky Knight en het liefdevolle camerawerk van Ruben Impens wordt Jade’s worsteling met een nieuwe waarheid die van de kijker; zíj wordt de norm. De wereld heeft zich maar aan deze ijzersterke jongedame aan te passen.
