RAVENOUS

Hollywood ziet weer geld in horrorfilms. Dat men daarbij niet altijd strikt aan beproefde formules vasthoudt blijkt uit Ravenous, een kannibalenfilm van Antonia Bird, die eerder ophef veroorzaakte met Priest. Robert Carlyle steelt de show.

Vergeet de tieners versus psychopaten uit Scream en I still know what you did last summer, vergeet de digitaal opgepoetste clichés uit het naar Indiana Jones lonkende The mummy. Hollywood mag met de huidige renaissance van de horrorfilm overwegend platgetreden paden bewandelen, waarbij een ironisch sausje en spectaculaire trucages volstaan om er een eigentijdse draai aan te geven, door het commercieel gunstige klimaat voor de genrefilm is er nu ook plaats voor experimenten. En een experiment mag Ravenous zeker genoemd worden. De door de Fox-studio gefinancierde film was oorspronkelijk opgezet als het Amerikaanse debuut van regisseur Milcho Manchevski, die met zijn Macedonische film Before the rain een Gouden Leeuw in Venetië won en tijdens de productie in conflict kwam met de producenten. Met de keuze voor Antonia Bird als vervanger bleef de opzet ongewijzigd: dit is een horrorfilm met arthouse pretenties. Het is een combinatie die zelden succes heeft en ook hier in een commercieel echec resulteerde, waarbij de conclusie ’te smerig voor het filmhuis, te pretentieus voor horrorfans’ voor de hand ligt.
Dat neemt echter niet weg dat er van de film een vreemde bekoring uitgaat. Acteurs als Robert Carlyle en Guy Pearce, eerder te zien als de onverzettelijk eerlijke detective in L.A. Confidential, tref je doorgaans niet in een bloederige horrorfilm aan. Al even opmerkelijk is de buitengewoon opdringerige muziek van Michael Nyman, onlosmakelijk verbonden met de films van Jane Campion en Peter Greenaway.

Grimmige wending
De anno 1847 gesitueerde film speelt zich af in een kleine militaire post in de besneeuwde bergen van Californië. De nederzetting dient geen enkel strategisch belang en lijkt door de legertop te worden benut als verbanningsoord, want er zijn louter onbruikbare excentriekelingen gestationeerd. Kort na de komst van de pacifistische, danwel laffe soldaat Pearce verschijnt de uitgeputte kolonist Carlyle ten tonele. Hij vertelt een warrig verhaal over een ingesneeuwde groep kolonisten die elkaar met huid en haar opvraten en brengt zijn redders naar de plek des onheils, waarop de film een onvermijdelijk grimmige wending krijgt en Carlyle laat zien dat hij als acteur tot grote hoogten kan stijgen.
Waar het huwelijk tussen genreconventies en artistieke pretenties overwegend goed uitpakt, staan humor en horror elkaar af en toe flink in de weg. Zo lijken commandant Jeffrey Jones en stonede kok David Arquette te hebben besloten dat ze zich weer eens in een komedie bevinden, waar Pearce en Carlyle met gepaste ernst te werk gaan. Als Ravenous teveel op twee gedachten hinkt is het daar wel. Intrigerend is Birds unieke en stilistisch fraaie bijdrage aan het subgenre van de kannibalenfilm zeker, maar ze bewijst eens te meer dat grimmig en geinig twee begrippen zijn die elkaar per definitie uitsluiten. En of Hollywood daadwerkelijk van kannibalen houdt is nog maar de vraag: het door John McTiernan (Die hard) geregisseerde viking- annex horrorspektakel Eaters of the dead ligt al geruime tijd op de plank en is inmiddels omgedoopt tot het neutrale The 13th warrior.

Bart van der Put