Mrs. Davis

De achtdelige serie Mrs. Davis is een van de meest absurde Amerikaanse series in tijden: een heerlijke dollemansrit waarin een non het opneemt tegen een almachtig AI-systeem.

Een cynische veelkijker zou kunnen denken dat het ‘Gouden televisietijdperk’ langzaamaan ten einde loopt. Zeker, er zijn nog altijd magistrale uitzonderingen (Succession; Barry; Severance), maar over het geheel beweegt het serielandschap steeds meer richting het systeem dat al langer de filmwereld domineert, waarin het vooral draait om wat al ‘bekend’ is. Alles wat eerder een succes was, moet terug blijven komen in de vorm van zo veel mogelijk prequels, reboots en spin-offs. Zo mag de thuiskijker zich de komende jaren ‘verheugen’ op wéér een Game of Thrones-spin-off, een nieuwe Twilight-serie én tien (!) seizoenen van een Harry Potter-serie, die – net als de acht al bestaande films – nauwgezet gebaseerd zijn op de boeken.

De gouden jaren waarin streamingdiensten miljoenen staken in zo veel mogelijk verschillende soorten projecten, zijn voorbij. Er wordt steeds vaker op safe gespeeld, met franchises en producties die eerder extreem succesvol bleken. Hartstikke leuk voor de fans, maar voor de kijker die smacht naar originele, gedurfde verhalen is het geen toekomst om vrolijk van te worden.

En dus is het zaak om de uitzonderingen op die franchisegekte nóg meer te omarmen. Om de (virtuele) straat op te gaan en te prediken dat het overbekende en veilige lang niet altijd een zegen is. Dat eenvormigheid ook voor de massa een ernstige bedreiging kan zijn.

Laat dat laatste nu precies het uitgangspunt zijn van de achtdelige serie Mrs. Davis, dat sinds kort te zien is op HBO Max en zich onmogelijk laat vangen in één genre. De heerlijk gestoorde plot kon nog het best samengevat worden als: ‘een non neemt het op tegen een almachtig AI-systeem dat de hele wereld heeft overgenomen’.

Die non is ‘Sister Simone’ (Betty Gilpin uit GLOW), een van de weinige mensen op aarde die zich nog niet laat leiden door een almachtig AI-systeem, de ‘Mrs. Davis’ uit de titel. Dat systeem heeft de hele wereld overgenomen en is permanent aanwezig in ieders dagelijks leven. Zaken als werkloosheid en armoede zijn door die stroomlijning verleden tijd, en zelfbeschikking ogenschijnlijk ook.

Simone is – door een persoonlijk trauma – wars van die technologie en leidt een teruggetrokken bestaan in haar klooster, waar geen plek is voor de hypergeavanceerde technologie. Dat betekent echter niet dat ze met rust wordt gelaten door Mrs. Davis. Sterker nog: Mrs. Davis wil haar rekruteren voor een missie, omdat Simone de enige is die het ‘ultieme doel’ van het AI-systeem kan bewerkstelligen. Ze sluiten een deal: Simone moet op zoek naar de heilige graal – ja, díe heilige graal. Als ze die vindt en overhandigt, schakelt Mrs. Davis zichzelf voorgoed uit, belooft het systeem plechtig.

Klinkt allemaal wat vaag? Zeker. Maar in deze heerlijk absurdistische dollemansrit is die verhaallijn de normaalste zaak van de wereld.

Mrs. Davis werd ontwikkeld door Tara Hernandez (eerder als schrijver betrokken bij conventionele sitcoms als The Big Bang Theory en Young Sheldon) en Damon Lindelof, die furore maakte met serieklassiekers Lost, The Leftovers en Watchmen. Hernandez en Lindelof lijken carte blanche te hebben gekregen om al hun wildste ideeën te filmen. Er is een aflevering die zich vrijwel geheel afspeelt rondom een gigantisch ‘magisch zwaard’, en een aflevering die draait om het bezorgen van een taart bij de Paus. In mindere handen hadden dit soort gekkigheden waarschijnlijk geleid tot een onmogelijk te volgen warboel, maar in Mrs. Davis pakt het wonderlijk perfect uit.

Hernandez en Lindelof hebben in hun absurde wereld een perfecte gids gevonden in de persoon van Gilpin, die een voortreffelijke stand-in is voor de kijker, omdat ze meer dan eens met haar wenkbrauwen fronst over wat er allemaal gaande is om haar heen, in een wereld die niet eens zo ver af staat van de onze. De timing van de serie kon bovendien niet beter, nu artificiële intelligentie ook in óns dagelijks leven een steeds belangrijkere rol lijkt te gaan krijgen.

Maar laat er geen verwarring over ontstaan: Mrs. Davis is uiteindelijk vooral een triomf voor creatieve risico’s. Het is een serie die duidelijk niet voor iedereen is, maar waarin de makers een eigen plan durven te trekken, zonder angst om kijkers te verliezen. Dit is een productie van makers die hun serie schrijven alsof het hun laatste is, waarmee Mrs. Davis bijna aanvoelt als een tegenreactie op de voortrazende blockbusterisering van televisie.

Ook op het grote doek zagen we recent regisseurs als Damien Chazelle (Babylon) en Ari Aster (Beau Is Afraid) films maken alsof het hun laatste was, waarin hun compromisloze visie het won van de zorgen of dit wel zou ‘aanslaan’ bij het grote publiek. Net als die films is Mrs. Davis niet voor iedereen. En dat is maar goed ook. Want alles wat voor iedereen is, is uiteindelijk vaak net niets.

Mrs. Davis is nu te zien op HBO Max.