Living

Deze remake van Akira Kurosawa’s Ikiru verplaatst het verhaal, over een bescheiden ambtenaar die in het aangezicht van de dood leert wat leven is, naar het Londen van de jaren vijftig. Met een glansrol voor Bill Nighy.

Een ambtenaar leert op de valreep wat leven is. Zo kun je Ikiru van Akira Kurosawa uit 1952 bondig samenvatten. Het is ook de strekking van Living, een Britse remake van die exact zeventig jaar oude Japanse klassieker.

Living verplaatst de handeling naar Londen, maar houdt wel vast aan de setting in de vroege jaren vijftig. De film draait om Williams (Bill Nighy), hoofd van de afdeling Ruimtelijke Ordening, die aan het begin van de film te horen krijgt dat hij niet lang meer te leven heeft. Het doet hem heroverwegen wat nu eigenlijk de moeite waard is in het leven. Eindeloos dossiers heen en weer schuiven zonder dat er daadwerkelijk iets mee wordt gedaan, zoals de mores van de ambtenarij voor lijken te schrijven, blijkt dat niet te zijn.

Living is de vijfde speelfilm van regisseur Oliver Hermanus en zijn eerste buiten thuisland Zuid-Afrika. Ook in andere opzichten is het op het eerste gezicht een uitbijter in zijn oeuvre. Hermanus maakte naam met expliciet politieke films, van het bendegeweld dat het drama van debuut Shirley Adams (2009) in gang zet tot de queer thematiek van Skoonheid (2011) en Moffie (2019). Die actualiteit heeft Living niet en wil het ook niet hebben.

Dat vertaalt zich naar een minder urgente stijl dan we van Hermanus gewend zijn – vanaf de openingssequentie, opgebouwd uit archiefbeelden uit de jaren vijftig, mikt de film op een klassieke stilering en verstilling. Toch is er een lijn te trekken van Hermanus’ eerdere films naar Living – opnieuw focust hij op een hoofdpersoon die geïsoleerd leeft en botst met wat de gemeenschap van hem verwacht.

Maar productiever is het waarschijnlijk om Living te beschouwen in het kader van het oeuvre van de scenarist, de gerenommeerde Britse schrijver Kazuo Ishiguro. De in Japan geboren en op zijn vijfde met zijn ouders naar Engeland verhuisde Ishiguro, die met zijn eveneens verfilmde roman The Remains of the Day al toonde uitstekend overweg te kunnen met historisch drama, is naar eigen zeggen een “fervent cinefiel” en liep al langere tijd rond met het verlangen deze remake te maken.

Acteur Bill Nighy levert een krachttoer in de hoofdrol. Het is een sterk staaltje anti-typecasting, geheel tegen het jongensachtige imago in dat Nighy aankleeft – zelfs al wordt hij deze maand 73. Met verve stort hij zich op de ingetogen waardigheid van Williams, die zijn momentum hervindt en nu toch eens gaat kijken of dat speeltuintje in die arbeiderswijk waar een groep vrouwen al tijden om vraagt, misschien toch wat moeite waard is.