LILO & STITCH

Disney's revanche op de high tech-poeha

  • Datum 07-12-2010
  • Auteur
  • Gerelateerde Films LILO & STITCH
  • Regie
    Dean DeBlois, Chris Sanders
    Te zien vanaf
    01-01-2002
    Land
    Verenigde Staten
  • Deel dit artikel

Ruimtewezentje op Hawaii

Als antwoord op het succes van andere tekenfilmstudio’s keerde Disney met Lilo & Stitch weer terug naar de basis: waterverf en sympathieke karakters.

Hoewel het een ‘close shave’ is, en Scooby-Doo en Men in black 2 zeker eervolle vermeldingen verdienen, is het Disney dit jaar in elk geval gelukt haar twee films vooraf te laten gaan door de leukste trailers van dit jaar. In het hilarische promofilmpje voor Monsters, Inc. probeerde hoofdrolspeler Mike zijn vriend Sully tijdens een spelletje Hints ‘Harry Potter’ te laten zeggen, en in de teaser van Lilo & Stitch maakt het monstertje Stitch onverwacht korte metten met bekende Disney-karakters als Belle (van het Beest), Ariel (The little mermaid), Aladdin en leeuwenkoning Simba.
Dat de oer-Amerikaanse tekenfilmgigant zelf zijn eigen werk op de hak neemt, is een noviteit. Tot voorheen beperkten de referenties naar eerdere producties zich slechts tot een theepot (Beauty and the beast) in het kamp in Tarzan of een leeuwenvel (van Scar uit The lion king) waarmee comic sidekick Phil zich in Hercules afdroogt.
De oudste tekenfilmstudio ter wereld had echter weinig keus: de afgelopen jaren werden inferieure producties als Atlantis of The emperor’s new groove zowel commercieel als artistiek weggeblazen door — voornamelijk computergeanimeerde — concurrenten als Shrek (DreamWorks) of Monsters Inc. (Pixar). Dinosaur, de eerste eigen computeranimatie, was technisch prima te verteren, maar legde het in plottechnisch opzicht trefzeker af tegen met kwinkslagen en knipogen doordrenkte Pixar-films als Toy story 1 en 2.

Elvis Presley
Met Lilo & Stitch koos de Disney-studio op tweeërlei wijze eieren voor zijn geld. Enerzijds besloot de studio, in plaats van halfslachtige hybriden van computer- en reguliere animatie (Atlantis), weer terug te keren naar de basis. De personages werden weer gewoon op de tekentafel geschetst en de achtergronden ingevuld met dezelfde waterverf die Walt Disney zelf gebruikte om begin jaren veertig de settings van Dumbo en Pinocchio in te kleuren.
Ook plottechnisch keerde de studio terug naar zijn fundamenten. In plaats van te vertrouwen op de menagerie aan onzin die in The emperor’s new groove de revue passeerde, of het actie-achtige spektakel dat Atlantis moest voorstellen, presenteert Disney voor het eerst sinds lange tijd weer eens een aansprekend verhaaltje over een outcast tegen wil en dank — zoals Dumbo, Pinokkio en Sneeuwwitje dat óók waren.
Het zijn zelfs twee outcasts ditmaal: het bizarre ruimtewezentje Stitch en het Hawaiiaanse meisje Lilo. Deze tegendraadse kleuter hoopt dat ze bij een huisdier meer aansluiting vindt dan bij haar leeftijdsgenootjes, en koopt (per ongeluk) Stitch voor haar zus — wat natuurlijk leidt tot de nodige slapstickachtige complicaties.
Lilo & Stitch is geen meesterwerk, maar zeker een stap in de goede richting voor de laatste jaren devaluerende Disney-studio. De film is, zeker het eerste uur, erg grappig. De relatief simpele tekeningen zijn een verademing na de high tech-poeha die de animatiegigant het publiek de laatste jaren voorschotelde, en ook het besluit om de film niet elke zeven minuten te onderbreken voor een geijkt zouteloos liedje kan alleen maar worden toegejuicht. In plaats daarvan is de soundtrack gevuld met zes nummers van Elvis Presley, het grote idool van hoofdpersoon Lilo, zodat het ook ouders geen enkele moeite zal kosten zich anderhalf uur lang uitstekend te vermaken.

Robbert Blokland