Les Cyclades

Twee oude jeugdvriendinnen besluiten alsnog een ooit geplande vakantiereis naar een Grieks eiland te maken. Dik aangezette karaktertegenstellingen drijven dit weinig subtiele komische drama.

Laure Calamy (1975) draait al ruim twintig jaar mee in het vak, maar sinds ze in de populaire Netflix-serie Dix pour cent (vanaf 2015) verscheen als de wat onnozele, dweperige Noémie Leclerc, zien we haar opvallend vaak in de bioscoop. Ze speelde een single vakantieganger in het komische Antoinette dans les Cévennes (2020), was het middelpunt in het historische abortusdrama Annie Colère (2022) en speelt in de familiethriller L’origine du mal (2022). Calamy is overal.

In het komische vriendinnendrama Les Cyclades zet ze een zo mogelijk nog uitzinniger personage neer dan in Dix pour cent. En dat valt in de eerste helft van de film hard op je dak. Er is weinig subtiels aan Calamy’s Magalie, die schmiert, wild beweegt, luidruchtig is en te pas en te onpas begint te dansen. Ze valt ook graag op met wisselende kapsels, frivole jurkjes, veel sieraden en nagellakjes.

Ze is de absolute tegenhanger van haar ingetogen, burgerlijke jeugdvriendin Blandine (Olivia Côte), die gebukt gaat onder een ongewilde scheiding. Blandine wordt door haar jongvolwassen zoon, die haar geklaag meer dan zat is, op vakantie gestuurd met haar uit het oog verloren jeugdvriendin. De twee vrouwen waren, zo moet uit slechts één introducerende scène blijken, ooit dikke mik. Een tienerruzie gooide roet in het eten.

Enfin, vele jaren later vertrekken ze als veertigers naar een Grieks eiland, terwijl ze elkaar eigenlijk niet (meer) kennen en Blandine zich mateloos ergert aan het extraverte en dominante gedrag van haar reisgenoot. Bovendien verloopt de trip naar de vakantielocatie uit hun gezamenlijke jeugddroom niet als gepland: er worden boten gemist, er wordt zonder ticket gereisd, er moet geïmproviseerd worden en de alternatieve overnachtingsplekken lijken weinig op het luxueuze, holistische hotel dat Blandine zo zorgvuldig uitgekozen en geboekt had. Als ze onderweg – en alwéér op het verkeerde eiland – aanwaaien bij Bijou (Kristin Scott Thomas), een paradijsvogelige vriendin van Magalie, is voor Blandine de maat vol. Wat moet ze eigenlijk met deze luide jeugdvriendin en het oude zeer dat na al die tijd nog steeds sluimerend tussen hen in hangt?

Pas tegen de laatste akte komt er eindelijk wat diepgang in deze vrouwenfilm, geschreven en geregisseerd door Marc Fitoussi. Pas dan voel je de urgentie en wordt er meer van Magalie’s achtergrond onthuld. Dan worden midlifecrises voelbaar en wordt ook Blandine meer mens. Maar het is wel wat laat. In feite is het bijrolacteur Kristin Scott Thomas die hier de show steelt, in deze feelgoodfilm tegen een verder aangenaam zonnig decor van Griekse vakantielocaties.